Het is wat stil geweest voor me wat vaderklap betreft. Eind vorig jaar kreeg m’n vader de diagnose pancreaskanker. Een verschroeiend moment dat heel m’n omgeving op wankele schroeven heeft gezet. Een moment ook om bij alles in het leven stil te staan. Letterlijk. Alles stond op pauze.

Het heeft ook even geduurd om deze tekst neer te pennen. Afscheid en verdriet is iets waar ik alleen door moet, besef ik soms. We zijn nu vijf maanden verder en ook nu vloeien tranen terwijl ik deze tekst nalees en de herinnering aan hem levend hou. De ongelofelijke waarheid heeft ons destijds allemaal overvallen en de korte tijd die er ons nog restte was er één van pijn en ziekte. Al werd die af en toe nog gekruid met een innemende glimlach en sprankels van hoop. Niet eerder in mijn leven, ben ik zo bang geweest. Hoe graag je je ook wil vastklampen aan een toekomst. We hebben het leven zien verdampen voor onze ogen, terwijl ik vaak tranen moest wegslikken.

Nu nog probeer ik bij belangrijke beslissingen na te denken over wat m’n vader zou doen. In de verloren voetstappen van m’n vader herken ik nu de mijne. Ik denk dat we dezelfde waarden najagen. Dezelfde balans. Terugblikkend vormde papa samen met mama een heerlijke tandem die structuur en een warme thuis hebben geschonken. Nog steeds brandt zijn licht en warmte in alle hoeken van ons huis. Dat wil ik graag realiseren voor mijn kinderen, mijn vrouw, mijn omgeving en mezelf.

De meeste van ons hebben het geluk, of de pech, dat het leven stukje bij beetje afbrokkelt, bijna zonder het te beseffen. Zolang je geen tegenslagen tegenkomt, hoef je het leven niet in de ogen te kijken. Wij hebben dat wel moeten doen. Wij werden ertoe gedwongen. Wij kregen de grootste tegenslag te verwerken die je je kan inbeelden. Op dat moment leer je de waarde van het leven appreciëren. Het is vreemd dat je pas leert koesteren wat je hebt, op het moment dat alles je al aan het ontglippen is. Ik denk dat net dat de waarde van Vaderklap moet zijn. Stilstaan bij het leven. Herinneringen bouwen en ze koesteren, inzichten delen, momenten beleven en terugblikken. Er is geen enkele reden om elkaar niet te helpen.

Want dood en leven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. We willen graag iedereen motiveren en inspireren om het leven vast te nemen. Kijk het recht in de ogen en strooi met geluk en magie. Wees jezelf, bepaal je grenzen, vertel verhalen en doe eens zot. Jaag je dromen na en wees realistisch. Je bent het verschuldigd aan jezelf, je kinderen en je omgeving. Neem bewust momenten voor elkaar. Want het enige wat jullie hebben is elkaar. En die omgeving staat ooit - onvermijdelijk en net zoals bij ons - op losse schroeven. Maar ook wij hebben toekomst. En dat zal een toekomst zijn waarbij we papa meenemen in onze verhalen, herinneringen en dromen. Een toekomst die ons toelacht en een bitterzoete nasmaak achterlaat. Het is onze manier om hem onsterfelijk te maken.

Als laatste wil ik iedereen bedanken die van mijn vader heeft gehouden. Iedereen die z’n pad heeft mogen kruisen. Herinner hem. Laat hem niet gaan…