3 januari 2019, ik maak me klaar om met vijf kinderen naar de Efteling te vertrekken.Daar zullen nog twee gezinnen op ons wachten, klaar voor een dagje Winterefteling. Mijn vrouw is hoogzwanger en blijft thuis. Ze mag toch nergens in.

De avond ervoor had ze wat krampen en ze neemt zich voor het rustig aan te doen. Ze had gepland om wat in haar atelier te werken, maar ze belt een collega om dat werk over te nemen.

De gynaecoloog sprak over 13 januari als bevallingsdatum, wij denken eerder aan 6 januari. Wij kunnen beter tellen, en we hebben inside information.

10u20, eindelijk is iedereen klaar om te vertrekken. Ik spreek af dat mijn vrouw me mag bellen als er iets is, ik kan gemakkelijk op twee uur terug thuis zijn van Kaatsheuvel. De vorige bevallingen duurden telkens drie uur, dus dat moet voldoende zijn. Ik heb er in ieder geval voor gezorgd dat de batterij van mijn telefoon opgeladen is.

11u00, we zijn nog een kwartiertje verwijderd van de Efteling, telefoon van mijn vrouw. Dat ik toch terug moet  komen, het is begonnen. Ik hoor haar roepen en kreunen door de telefoon. Ik zeg haar dat we nog een kwartiertje moeten rijden, en dat ik de kinderen daar nog ga afzetten, en dan kom ik als de gesmeerde bliksem terug. Ik laat mijn oudste zoon bellen met onze vriendin die al binnen is. Zij zal de kinderen opvangen zodat ik ineens kan doorrijden. Zij staat al druk te zwaaien, en de parkeerwachters laten ons door tot bij haar auto. Die zit namelijk vol spullen die eruit moeten en in mijn auto, zodat zij straks mijn gasten kan meenemen. Ik ben klaar om terug te rijden, super gefocust.

Ik probeer te bedenken wat ik allemaal moet doen. Ga ik extra snel rijden, of toch maar beter voorzichtig? Er was niet extra verkeer op de baan, dus het zal wel meevallen. Kak, de gps stuurt me door het centrum, ik ben toch helemaal niet langs hier gekomen? Wat doe ik? terugdraaien, of vertrouwen op TomTom? Ik kies toch maar voor het tweede. En ik moet dringend pissen.

Eindelijk, de autosnelweg. Ik krijg nog eens telefoon, het is begonnen. kak, kak. Ik moet toch echt dringend  pissen, dit hou ik niet vol tot Antwerpen. Ik vind een stopplaats en haast me naar de bosjes. Hup, een beek over. opletten dat ik niets breek, want dat zou pas echt lullig zijn. Ik neem mijn telefoon maar mee, voor alle zekerheid. Ah, de opluchting. Snel afpitsen en terug de auto in.

11u42, telefoon. “Proficiat Bram, je hebt een zoon.”

Jippie! Maar ook KAK, ik moest daar toch bij zijn! En wat? Zo snel? Is alles ok? Is iedereen ok? Wie belde mij eigenlijk? Was dat de vroedvrouw? Of mijn schoonmoeder?

Bon, nu moet ik niet meer racen. Ik zet toch maar de radio aan. Het gaat over de Tweede Wereldoorlog.

Ik ben rustig.

12u30, ik kom aan in Borgerhout, parkeerplaats zoeken. Gevonden. Ik loop snel naar huis. de deur open. Ik kom aan in het atelier annex bevallingslokaal. Ik zie mijn vrouw zitten, met op haar borst een klein wondertje, Jan. Mutsje op, maar oh zo gerust. Iedereen straalt. In het atelier staan nog wat andere mensen, mijn schoonmoeder en schoonzus, en twee vroedvrouwen. Iedereen straalt. Ik smijt mijn jas ergens neer en ga snel kijken. Iedereen is ok.

MIjn vrouw zegt de naam van het nieuwe kind tegen iedereen, ze heeft op mij gewacht.

Jan.

Later op de dag, ik weet niet meer hoe laat, verhuizen we naar boven. ik zet zachte muziek op, steek kaarsen aan, zet wat thee. Hier zitten we dan, met een nieuw kind, nummer vijf, in ons heerlijk coconnetje.

3 januari 2019, 11u00. Mijn vrouw maakt zich klaar om in bad te gaan, wat verlichting voor de krampen die toch eerder weeën blijken te zijn. Ze belt met haar mama, die naast ons woont, om het bed in het atelier klaar te maken, het zou wel eens voor vandaag kunnen zijn.

We wilden graag thuis bevallen, maar in de living kan niet. Dat is volgens onze vroedvrouw te gevaarlijk. Mochten er complicaties zijn is de oude trap te gevaarlijk om mijn vrouw naar beneden te dragen. Maar het atelier op het gelijkvloers kan wel. We bedachten vanalles: sfeerverlichting ( iedereen bevalt toch altijd ‘s avonds?), een Spotify afspeellijst, Arbeid genaamd, ik zou morgen naar Grobet fietsen om een apparaatje te kopen om een timelapse te maken.

Haar zus, die toevallig bij haar moeder langs kwam komt een kijkje nemen. “Marie? Alles ok?” Dan een wee die gevolgd wordt door een knal, het breken van de vliezen. De zus begeleidt Marie naar beneden. Nog een wee in het halletje. Mijn vrouw komt aan in het atelier, haar moeder is net klaar met het bed op te dekken.

De vroedvrouw wordt opgebeld, zij komt eraan, nog even haar kinderen wegbrengen. Een andere vroedvrouw, bij thuisbevallingen moeten er steeds twee vroedvrouwen zijn, is dichter in de buurt en komt er ook aan.

Marie smijt zich op het bed, op zoek naar een comfortabele houding. Dat blijkt op handen en knieën te zijn.

11u35, een eerste perswee duwt het kopje er uit, bij de volgende wee volgt de rest. Nog geen vroedvrouw of echtgenoot te bespeuren.

11u42, mijn schoonmoeder neemt de kleine jongen aan, zus assisteert. Ze leggen het kind op de borst van Marie, vel op vel.

12u00, de eerste vroedvrouw arriveert.

12u10, vroedvrouw nummer twee komt ook aan. ze helpen bij de nageboorte.

12u30, papa komt ook aan. Hij is te laat maar net op tijd.

Ere wie ere toekomt. Moeders (vrouwen) zijn helden. Bevallen is heftig, zeer heftig en het bewijs dat Moeder Natuur dat takenpakket tussen man en vrouw net iets minder eerlijk verdeeld heeft. Als vader is onze rol beperkt tot assisteren, helpen en ondersteunen. Hoewel fysiek minder intens, is het voor ons, vaders, emotioneel minstens even heftig. Daarom laten we hier vaders hun verhaal delen. Meestal komt het trouwens goed, maar soms loopt het anders dat gepland. Zelf een apart bevallingsverhaal? Laat het ons weten.