Rebound, zo noemen we het ondertussen. Intense huilbuien na een leuke dag.

Toen onze oudste dochter, ondertussen 7, enkele jaren geleden voor de eerste keer zo’n huilbui kreeg, wisten we niet wat er aan de hand was. Het was toch een leuke dag geweest? Ze had gespeeld, gelachen, snoep gegeten… . Het gebeurde meer en meer, we konden niet begrijpen wat er aan de hand was.

Tot we voor de eerste keer over hoogsensitiviteit lazen. Ondertussen is de term veel beter ingeburgerd en is er heel wat over geschreven. Voor ons was het een eye opener, een geruststelling. De puzzelstukjes vielen in mekaar. We konden niet alleen de intense huilbuien eraan koppelen, maar ook een aantal andere zaken die ons opvielen bij dochter N.

Voor de goeie orde : hoogsensitiviteit is geen ziekte…het is een persoonlijkheidskenmerk. Je hebt het of je hebt het niet. Kort gezegd komt het erop neer dat hoogsensitieve personen veel gevoeliger zijn aan externe prikkels, alles komt heftiger binnen. Al die prikkels moeten dan verwerkt kunnen worden. Ik ga niet dieper in op de theorie, er is al heel wat literatuur over geschreven. Onder andere mijn vrouw, zelf hoogsensitief, schreef er met enkele mensen een boek over. Geen wetenschappelijk werk maar een praktische leidraad.

Hieronder vind je een aantal voorbeelden van hoe wij omgaan met onze hoogsensitieve dochter.

Sinds we weten dat N hoogsensitief is, zijn we er ook bewuster mee omgegaan. In het verleden durfden we wel ‘ns boos worden wanneer ze zo’n huilbui kreeg. Nu weten we dat het eraan komt, dat ze ’s avonds even tijd nodig heeft om een intense dag te verwerken. We zetten ons bij haar, laten de traantjes komen.

Ook een aantal andere dingen hebben we kunnen verklaren. N komt vaak met hoofdpijn uit de klas. Dit komt omdat er in de klas heel wat gebeurt, er heel wat prikkels bij haar binnenkomen. We zijn hierover naar de school heel open geweest en hebben haar vanaf de derde kleuterklas een hoofdtelefoon meegegeven. Zo eentje dat de geluiden dempt maar waarmee ze toch nog alles kan horen. De hoofdtelefoon hangt in de klas, ze geeft zelf aan wanneer ze hem wil gebruiken.

Onze ochtenden verlopen ook veel rustiger (zelfs met dochter M van 1 jaar erbij…). Vroeger durfden we al wel ‘ns boos worden wanneer N weer klaagde over de kousenbroek die kriebelt. Ondertussen weten we dat dit typisch is voor hoogsensitieve kinderen, die kriebel komt bij hen extra hard binnen. We knippen er nu de etiketjes uit…en dat helpt.  

We begrijpen nu ook waarom ze vaak afwachtend is. Ze zal niet als eerste in een boom klimmen, ze wacht liever af. Ze kijkt eerst wat de andere kinderen doen, of het wel veilig is. Op de Chiro zal ze niet de eerste zijn die in het winkelkarretje springt en wordt rondgereden. En dat is OK.

Ondanks dat we met veel rekening houden, zijn er toch een aantal zaken waarmee we nog worstelen. Haar perfectionisme, bijvoorbeeld. Ook een typisch kenmerk. N zal niets doen voor ze weet dat het ze het goed zal doen. Het heeft even geduurd voor ze kon fietsen. Niet omdat ze bang was om te vallen…bij haar was het omdat ze wist dat het niet van de eerste keer ging lukken.

Idem met het zwemmen. Zwemlessen in groep waren een hel voor haar. Ze moest mee met de andere kinderen, hun tempo volgen. Dat werkte niet voor haar. Pas nadat ze enkele privé-lesjes had genomen, zagen we vooruitgang. Want daar ging het op haar tempo, kon zij alleen aangeven hoe ver ze wou gaan.

Nu zien we het bij het huiswerk maken. Paniek en stress omdat ze wel ‘ns een foutje zou kunnen maken. Maar we weten dat we niet boos moeten worden, dat we haar moeten gerust stellen.

Dat fouten maken mag…terwijl we goed weten dat net dat in haar hoofdje niet kan.

Meer weten? Neem zeker een kijkje op de site “Hoogsensitief opvoeden”

Wedstrijd: we geven 5 boeken “Hoogsensitief opvoeden, Ontdek en versterk de talenten van je kind” weg. Wil je ze winnen? Deel dit artikel op Facebook en tag de Vaderklappagina. Een onschuldige hand kiest er dan de winnaars uit.