Het schooljaar draait al weer op volle toeren. Alsof die twee maanden zomervakantie er nooit geweest zijn…

Bij ons thuis betekent dat weer volop focussen op routine. De ochtend is een aaneenschakeling van ongeschreven wetten en een vaste volgorde van bewerkingen. Zodra één van ons vijf het anders-dan-anders doet, dreigt het fout te lopen.

Mijn vrouw snoozet nog even terwijl ik me “op het gemak” afzonder. Op de tonen van het 7-uur-radionieuws vliegen we de kamers van onze spruiten binnen. Gordijnen en raam open. Precies zoals ik het vroeger zélf ha-te-lijk vond. Maar dat maken we goed met een wakker-worden-knuffel, gek gezang, een rijmpje-à-la-minute en de vraag of ze helemaal klaar zijn voor weer een nieuwe topdag.

De helft van wat proper uit de vaatwas komt, zetten we rechtstreeks weer op tafel. Ondertussen wordt water gekookt voor de thee, melk opgewarmd, een glas water gevuld. De koffie loopt. Op tafel verschijnen drie (!) potten choco. Elk zijn merk. Ik zweer bij kaas. Mama ontbijt het snelst in ons gezin.

Zij vult dus de boterhamdozen (die van de kinderen toch) terwijl ik aan mijn tweede koffie toe ben en de hond buiten laat. En dan gaat het snel: haren borstelen terwijl de veters gestrikt worden, fluojassen aan terwijl het fruit nog in de schooltas vliegt, instappen terwijl gecheckt wordt of je broekrits wel dicht is.

Als ze allemaal het huis uit zijn, besef ik weer wat een topteam we zijn. Ik zet mijn helm op en fiets naar het werk. Onderweg dwalen mijn gedachten af, flitsen de gekste ideeën door mijn hoofd en steken de meest onverwachte melodietjes de kop op. Vanmorgen zong ik (weer luider dan ik besefte waarschijnlijk: “Non, rien de rien, non, je ne regrette rien...”

De tegenligger onderweg keek vreemd op, maar zong toen vrolijk mee. Waarschijnlijk had hij ook al een zotte morgen achter de rug…