Iedereen kent Nintendo als bedrijf achter succesvolle reeksen zoals Super Mario, Pokémon en Zelda. Onbekender is dat Nintendo een veel langere geschiedenis heeft als speelgoedbedrijf.

Opgericht eind 19e eeuw duurde het ongeveer 100 jaar vooraleer de pixels van Mario op het scherm te zien waren. Tijdens deze periode focuste het Japanse bedrijf zich eerst op speelkaarten en nadien op tja … plastieken rommel.

Waarom deze geschiedenisles? Omdat het helpt begrijpen waarom Nintendo het enige bedrijf ter wereld is die een hoop plooibaar karton tot iets leuks kan maken.  Want Nintendo Labo is niet meer of minder dan dat, een twintigtal vellen karton waaruit je allerlei onderdelen duwt, die je dan plooit en in elkaar steekt.

Er zijn op dit moment twee varianten op de markt: de Variety Kit en de Robot Kit. Met de Variety Kit kun je een vijftal kleinere projecten bouwen, en de Robot Kit bevat één groot project. Naast de bouwdoos heb je natuurlijk ook een Nintendo Switch nodig.

Ik kocht de Variety Kit omdat die er het leukste uitzag.

De meegeleverde software bestaat uit drie delen: Bouwen, Spelen en Ontdekken. Bouwen kan je zien als een interactieve IKEA-handleiding. Je wordt stap voor stap begeleid door het bouwproces en je kan in 3D rondkijken. Nintendo heeft alles op kindermaat gemaakt, en neemt je hier bij de hand. In tegenstelling tot bijvoorbeeld LEGO (of IKEA) is het heel moeilijk om iets fout te doen.

Het bouwen is het leukste aan Nintendo Labo. Je staat meermaals verstelt van het vernuft van heel het systeem. Hoe je uit een stuk karton perfect stevige pianotoetsen maakt bijvoorbeeld. Of hoe bij de vislijn twee simpele elastiekjes ervoor zorgen dat je lijn terugloopt.

Na het bouwen (dat bij de complexere projecten tot 3u kan duren) kan je door naar de speelmodus. Voor elk van de projecten voorziet Nintendo kleine spelletjes. Met de vislijn kan je dan bijvoorbeeld echt gaan vissen, de piano kan je echt bespelen en met de motor kan je scheuren op een racetrack. Opvallend hier is hoe goed alles reageert. Trek je vislijn naar links of rechts en op het scherm doet hij hetzelfde. Ik had niet verwacht dat een kartonnen piano even goed zou spelen dan een echte.

Voor mezelf ligt de herspeelbaarheid van de verschillende minigames laag, maar ik kan me perfect voorstellen dat kinderen willen blijven vissen of
spelen met het beestje dat in het huisje zit. Ik probeer onze éénjarige dochter ermee te leren spelen, maar momenteel maakt ze het vooral graag kapot.

Het laatste onderdeel van Labo is Discover. Hierin wordt speels uitgelegd hoe alles technisch in z’n werk gaat. Wie nog verder wil gaan kan tot slotte afdalen naar de Toy Con Garage, een visuele programmeeromgeving waar je zelf creaties kan maken zoals een elektrische gitaar.

Tijdens het bouwen en spelen was ik constant aan het glimlachen, en wou ik dat Nintendo Labo bestond toen ik kind was. Het zet aan tot bouwen, ontdekken en oplossingen zoeken, en het zit allemaal fantastisch goed in elkaar. Nintendo toont dat ze in de eerste plaats een fantastische speelgoedmaker zijn.

Ik hoop dat ze verder gaan met deze serie en dat ik weldra met mijn dochter zotte kartonnen dingen kan bouwen.