Dag Kleine, Dag Bloertje*, Dag kleine deugniet, (om het met de woorden van uw zus te zeggen)

Ik hou het liever op:

Dag zoon,

Dag M2,

Het gaat hier op Vaderklap vooral over activiteiten met jouw zus. Je speelde hoogstens voor fotomodel bij artikels over vader worden en baby's en zo. Veel artikels met jou als onderwerp, die schreef ik nog niet. Ik heb het echter geprobeerd. Dat schrijven. In mijn hoofd. Op papier. In een Word-bestand. Telkens bleef ik ergens steken. Alsof het moeilijker is te schrijven over jou dan over jouw zus. Wat uiteraard volledig onzin is.

Sta me toe het dan toch eens te proberen. Je krijgt van mij een brief. Je bent immers tien maanden oud. 

Tien maanden.

Dat is 1 maand langer dan de periode in de buik van jouw prachtige mama. Twee maand minder dan een jaar.

Eigenlijk is het bitter weinig. 

Eigenlijk kan je nog niet zoveel. Bijna niets eigenlijk. Je brabbelt dada, eet wat op (en onder) tafel verschijnt, maakt gekke bewegingen met jouw armen en slaapt (niet door). Veel is het niet, en toch ben je al geen platte baby meer. Dat zie ik, nu vrienden net terug vader (en moeder) werden.

Je bent 20 cm groter, weegt drie keer zoveel, maar hebt wonderbaarlijk minder haar dan de pasgeboren C. Om het met de woorden van jouw zus te zeggen: "gekke bloer."*

Wat je wel al kan, is kruipen. Wekenlang zaten we te wachten. Van overgroot- tot onthaalmoeder, iedereen was het er over eens: "lang zal het niet meer duren." En telkens weer dacht ik: "de volgende stap is kruipen." En telkens weer was er blijkbaar nog een tussenstap. Het frustreerde je duidelijk. Plots was je vertrokken. Een stapje of twee werden er vier, zes, tien en zo geschiedde.

Je kroop.

Je werd "Meneer Kruiper".  (of zoals jouw zus het zou zeggen: Kluiper)*

Hell yeah. Wat was ik trots. 

Je bent nu in staat om - al is het dan nog beperkt - zelf jouw wereld te verkennen. 

Het moet gezegd worden: je bent snel. Langs de tafel, onder de stoelen door, richting het poortje dat nog open staat. Het poortje open laten... Om het met de woorden van jouw zus te zeggen: "domme papa".

Net op tijd sluit ik het poortje. Je vindt het maar niets. Speciaal voor jou omheinden we ook het terras. Zodat je er niet vanaf zou tuimelen. 

Je begint recht te staan. Je duwt dat blitse loopwagentje en/of de stoelen en/of alles wat je tegenkomt vooruit. Wanneer je dan in jouw herbruikbare luier met blote buik en kale witte kopje zo'n giga stoel vooruit duwt, lijk je wel een deelnemer aan de Highland Games voor baby's.

Soms laat je alles los en sta je twee seconden recht. Zonder iets vast te houden. Gewoon. Je beseft het duidelijk niet.

Ik vind het heerlijk om jou te zien kruipen en samen met jou mezelf onder die stoelen te wurmen, maar ik moet toegeven dat ik reikhalzend uitkijk naar het moment waarop je zult lopen.

Naar het moment waarop je je zal oprichten, rechtstaan en de eerste stapjes zult zetten.

Naar het moment waarop je van Meneer Kruiper Meneer Stapper wordt.

Kruip voorlopig nog maar lustig rond. Laat die grote mensen maar zeggen wat ze willen. Snel stappen of niet, neem jouw tijd. Ik maak me alvast klaar om samen met jou door het huis te rennen en/of te verliezen na die 10-meter sprint..

En weet diep vanbinnen dat ik ooit zal terugkijken naar dat moment waarop 10-maand oude "Kleine deugniet" enkel nog maar kon zwaaien met de handjes, brabbelen én kruipen.

(*) M1 heeft problemen met de r-klank na een b.