Jan vertrok een paar weken geleden op reis. Niet zomaar op reis. Wel voor 1 jaar. Alles achterlaten om met het gezin een jaar lang door Zuid-Amerika te trekken.

Dat is pas een inspirerende uitdaging. Hier op Vaderklap deelt hij regelmatig zijn ervaringen. Een meer frequente update lees je op hun blog (link). Het woord is aan Jan.

Op 11 juli stapten we om 6u ‘s ochtends in Zaventem op het vliegtuig. Eerst naar Lissabon, om vervolgens over te stappen richting Porto Alegre, Brazilië.

De reis werd in grote lijnen al uitgedacht; eerst Brazilië, dan Bolivië, daarna Peru, Ecuador, Colombia, Panama, Costa Rica, Nicaragua (afhankelijk van de situatie ter plekke), Honduras, Guatemala, om dan uiteindelijk vanuit Mexico terug te komen.

Een terugvlucht hebben we nog niet, we mikken op een jaar met rugzak rondtrekken, het zou ook iets langer kunnen zijn (korter lijkt eerder onwaarschijnlijk).
En we, dat zijn M en S, respectievelijk 3 en 5, Anke, het brein achter de organisatie en de enige van het gezelschap die Spaans spreekt en op voorhand eens een reisboek ter hand nam, en ikzelf.

Van Vaderklap kreeg ik de vraag of ik wat wilde schrijven over rondreizen met kleuters. Geen ellenlange essays, gewoon een kort tekstje elke 6 - 8 weken over wat goed ging, wat niet goed ging, wat dat doet als ouder, zo’n jaar lang 1-op-1 met je gezin, en dan eventueel op het einde nog iets praktisch over hoe je dat regelt, een jaar op reis gaan.

Over dat laatste kan ik alvast kort zijn, ik schrijf dit stuk na 2 weken reizen en deed een uur of 4 geleden m’n eerste Lonely Planet open om te bekijken waar onze trein eigenlijk heen rijdt. Ik herinner me nog goed als kind hoe mijn vader de autoreis naar Frankrijk/Spanje voorbereidde met de wegenkaart op de grond uitgespreid en de groene ASCII kampeerbijbel ernaast om routes te plannen, iets waar ik het plezier nooit van begrepen heb.

Ik reis liever zonder plan en ontdek plaatsen terwijl ik erdoor verdwaal (het helpt dat ik geen oriëntatiegevoel heb en geen kaart kan lezen). Qua voorbereiden en praktische zaken gaan alle credits naar Anke, haar structuur in combinatie met mijn chaos zorgt ervoor dat we tussen dat verdwalen door de hoogtepunten niet missen.

Na 2 weken rondreizen is al duidelijk dat vooral S het niet altijd even gemakkelijk heeft. Hij mist zijn vriendjes, het huis en onze huisdieren, en het eten smaakt hier anders. Hopelijk gaat de heimwee wat liggen nu we in Bolivië aangekomen zijn en het reistempo fors naar beneden gaan trekken. Voor de rest lukken nachtbussen verdacht goed (geen natte broeken, iedereen slaapt ok, wagenziekte relatief goed onder controle), vinden we meestal wel iets vegetarisch te eten, kunnen kleuters met blond haar zich net iets meer permitteren (que lindo!), en hebben de Brazilianen onze overwinning op het WK al enigszins verwerkt.

Uiteraard is het onmogelijk om nu al uitspraken te doen over wat een jaar lang 24/7 bij je kinderen zijn doet. Zelf geniet ik vooral het meest van écht aanwezig te zijn. Het soort aanwezigheid dat als ze vragen om te komen voetballen, met de lego te spelen, in de hangmat wat te knuffelen, naar de speeltuin gaan... dat ook gewoon kan. Zonder op de telefoon snel nog even mails te checken (moet ik nog wat aan werken), of je af te vragen of je niet beter even het gras zou afrijden, dat lek in het tuinkot niet zou repareren, of de kippen hun hok kuisen. Gewoon ‘ja’ antwoorden en meespelen. Hij is België, ik ben Frankrijk, en deze keer winnen de Duivels wel.

Momenteel botsen (echt rijden kan je dit niet noemen) we met een nachttrein van de grens met Brazilië door Boliviaanse bossen richting Santa Cruz. Wie wil kan onze route wat bijhouden op polarsteps.com/jasm/378088-een-jaartje-door-latijns-amerika , het blog-dagboek dat Anke bijhoudt.

Groeten uit Bolivië!
Jan

Heb je een vraag voor Jan? Laat ze hieronder in de "comments" achter en we zorgen voor een antwoord.