Je hebt maar 18 zomers met jouw kinderen. Tom Vermeyen schrijft het in een opiniestuk.

18 zomers.

Het blijft al weken hangen. En er zijn er al vier weg. Allez, de vierde is bezig voor de oudste van onze twee kinderen.

18 zomers en dan zijn ze volwassen. Dat die laatste zomers voor ze volwassen worden ook al anders zijn, daar maak ik me geen illusies over.

Onze tijd met hen, samen, is dus beperkt. Laten we die dan ook goed besteden.

We kunnen stoere papadingen doen. De cliché’s. Kamperen in een tent. #Vuurtjestook (al laten we dit met de droogte maar best achterwege). Wassen in de rivier. Hiken door het bos. Cool én stoer én Instagramwaardig en inspirerend. Dat zeker.

Zeker doen ook. Zet de tent desnoods gewoon in de tuin. Slaapzak, matje, lampje en vroeg wakker worden door hitte, vogels en of kikkers. Gezellig en goed voor de band tussen vader en kind. Ongetwijfeld.

Maar we zijn ook 2018. Dus laten we niet in cliché’s vervallen. Wie er nooit is voor zijn kind, kan het ook niet goedmaken door één keer te kamperen. Sorry, persoonlijke mening.

Eens vroeger stoppen met werken, een extra dag verlof nemen, dat werk aan de kant leggen, schommelen, in de hangmat zitten, samen tekenen, samen op de koffie gaan bij de poppen, boekje lezen, ze aankleden, pampers verversen, … allemaal kleine dingen, huiselijke dingen, niets spectaculair, niets Instagramwaardig (ofwel?). Gewoon dingen om te doen.

Dingen die we moeten doen. Dingen, die we eigenlijk niet zouden moeten vermelden. Want we zijn 2018 en we zijn vader en ouder en zijn toch in de meeste gevallen voor 50% verantwoordelijk voor het ontstaan en opvoeden van dat kind.

18 zomers, vaders.

36 maanden in de meest zonnige (- toch meestal) periode van het jaar.

Ik weet het. Het is ook hier een werkpunt. Een evenwicht zoeken tussen werk, vrije tijd voor jezelf, met de partner, met vrienden en tijd voor de kinderen maken is niet evident. Het is, in mijn geval, een voortdurend zoeken, afwegen, met vallen en opstaan en dikwijls eens met het hoofd tegen de muur botsen. Het blijft om de één of andere reden een strijd. 

18 zomers om tijd te maken en besteden met mijn kinderen.

Ik doe mijn best. Echt waar.

Ik weet niet om mijn best doen voldoende zal zijn. Voldoende is.

Dat weten we pas binnen 18 zomers.

Ten vroegste.

Dus vaders, laat ons afspreken, elk zijn eigen ding natuurlijk maar toch, neem het zekere voor onzekere. Grijp de tijd. Maak tijd. Probeer het.

Onze kinderen zijn te belangrijk om later te moeten zeggen: had ik maar meer tijd gemaakt.

Succes.