‘Een ganse zomervakantie met een baby en een zesjarige…jij ziet dat zitten?’

Het was één van de eerste reacties in mijn omgeving die ik kreeg toen ik zei dat ik drie weken vakantie koppel aan een maand ouderschapsverlof. Het was niet de enige ietwat bizarre reactie. Veel opgetrokken wenkbrauwen, vragende blikken, bedenkelijke gezichten.

Eén collega zei me dit : “Ik vind het niet kunnen in jouw functie dat je twee maanden weg bent.” ’t Is dat ik de collega in kwestie al enkele jaren ken en weet dat ze ‘t niet kwaad bedoelt. Ze is nu eenmaal direct. Toen ik vorige vrijdag de deur voor twee maanden achter me toe trok, riep ze me na: “Geniet ervan!”. Gemeend, ze had in januari immers al gezegd wat ze ervan vond.

In het begin schrok ik wel van al deze reacties. Voor mij is het een evidentie…er zijn voor je gezin, voor je kinderen. Maar als man, als vader, is dit voor de buitenwereld blijkbaar niet zo evident.

Zes jaar geleden was het anders. Want toen onze eerste dochter geboren werd, gaf ik nog les. En dan waren die zomermaanden er… zomaar. Ik had de tijd om bij mijn gezin te zijn. Om die geweldige momenten waarin dochterlief alles voor de eerste keer doet mee te maken vanop de eerste rij. Om het huishouden over te nemen… Bevallen en nadien full-time zorgen voor een baby, geef het een vrouw maar na.

Sinds vijf jaar werk ik echter als uitgever. Geen twee maanden vakantie meer. Da’s even denken…want die momenten waarin onze tweede dochterlief alles voor de eerste keer zal doen, die wil ik nu ook niet missen.

Ouderschapsverlof, dus. Er zijn wel wat mogelijkheden, je vindt ze hier op de website van de RVA. Voor mij was de keuze duidelijk: twee maanden vakantie. Da’s wel even rekenen. Want hoewel je een vast bedrag krijgt (en een eenmalige premie), is het toch behoorlijk inleveren. Dat heb ik er echter graag voor over: de tijd met mijn gezin is me te kostbaar. Oh ja, niet vergeten.: het ouderschapsverlof wordt ook meegenomen in de berekening van vakantiegeld, eindejaarspremie, etc. Een verwittigd man, of vader, … .

Enfin, genoeg formaliteit nu.

’t Is ondertussen zo ver: twee maanden in ’t vooruitzicht zonder professionele verplichtingen, zonder mails, zonder conference calls. Ik geniet volop.

Vandaag? Wandeling met beide dochters op Linkeroever.

Gisteren? Planckendael, voor de zoveelste keer, maar toch: elke keer die pretoogjes van de oudste dochter én sinds kort de verwonderde blik van ons babydochtertje - die al die dierengeluiden maar wat vreemd vindt.

En morgen?

Volgende week?

Midden augustus?

Geen flauw idee…maar één ding staat vast: genieten zal ik.