Ik moet een jaar of 12 geweest zijn, toen ik ze voor het eerst aantrok. Schaatsen.

De indoor schaatspiste Finlandia in Gullegem. Ze bestaat nog trouwens, bewijst een snelle kijk in meneer Google. Je dikke jas, sjaal, handschoenen en een extra trui aan, samengeperst op smalle bankjes. Zwarte matten op de grond vol natte plassen van gesmolten ijs. Je zegt je schoenmaat en wisselt je schoenen in voor blauwe schaatsen. Het is sportdag. Enkele stoere kerels hebben een eigen schaatsen. Van die zwarte met witte lijntjes, ijshockey-mannen.

Aarzelend zetten we de eerste stapjes. Het lukt me snel. Handig, die ervaring met mijn inline skates. De zijwand laten we los. Langzaam schaats ik rondjes. Voorbij gestoken worden door die ijshockey-jongens. Na een halfuur gaat die dikke jas, ondanks raad van mama, uit. Zo koud is het nu ook weer niet. De snelheid zit goed. Het remmechanisme, dat kan beter. Een omroepstem zegt schokkerig dat onze klas van de piste moet. Terug naar die smalle bankjes waar ook mijn schaatsen en plas achterlaten...

Eerlijk? Ik deed dat wel graag, zo schaatsen. Ondertussen moet het zeker vijftien jaar geleden zijn. Zoals je weet zijn we verhuisd en bezoekers van ons Vuurfestijn en de Vaderklapdag zullen gemerkt hebben dat ik een vijver heb. Best wel een grote vijver. 

Dankzij die Vortex, of hoe heet dat ding ook al weer wat er voor zorgt dat het al weken zo koud is?, bevroor die vijver. Helemaal dicht was hij, op een klein stukje na achteraan. Vorige week deden de schoongrootvader met wie ik samenwoon, en ikzelf al wat testjes. Zware stenen op het ijs gooien. Het bewoog amper. De bompa ging er dit weekend al eens opstaan. Ook ik zette mijn eerste voetjes op het ijs. Het bewoog niet.

En zo kwam het dat de bompa op zolder dook en er zijn schaatsen terug vond. Niets blauw, niets zwart met wit, maar echte (misschien een beetje antieke) lederen zwarte schaatsen. Schaatsen op echt ijs, dat ik dat nog zou mogen doen in tijden van klimaatopwarming...

De tocht naar de vijver werd aangevat. M1 wist niet wat ze zag. Mama kon op de vijver lopen. Aarzelend ging ze mee. Het ijs kraakte niet. Bompa wrong zich in de schaatsen en stapte onbevreesd het ijs op. Hij schaatste...op de vijver...als 80-jarige. Er zijn wel meerdere redenen om dit een ongelooflijke uitzonderlijke ervaring te mogen noemen. M1 applaudisseerde uitbundig. 

Hij valt. Ook dat vind M1 geweldig. Ik ben er minder gerust in, maar er is niets aan de hand (en lichaam). Gelukkig. Snel staat hij recht en schaatst nog wat rondjes. Mijn beurt.

Ik raak maar net in die schaatsen. Ik blijf staan, al een wonder op zich. Blijkbaar is het zoals bij fietsen, je verleert het niet. Soepel, lening en een streling voor het oog is het zeker niet, maar ik blijf recht en val maar één keer. Buiten schaatsen op een vijver, hoe zalig is dat?!

We leggen een oude stoel plat en zetten M1 op de leuning. Zo schaats en duw ik haar vooruit. Ze vindt het heerlijk. De wind snijdt, het is echt kou, maar het deert haar niet. Gewillig laat ze zich de vijver rond duwen. Wat een topactiviteit. 

Het is een jaar of 12 geleden dat er nog geschaatst kon worden op deze vijver. Ik ben geen weerman, maar de opwarming van de aarde zal er wel niet voor zorgen dat het nog snel eens zal voorvallen. Al weet je nooit natuurlijk. Vanaf overmorgen gaat het dooien, dus gaan we geen Jezus-toeren uithalen, wees gerust.

Met de schoonbompa en dochter schaatsen op de vijver, ik schrap het alvast van mijn bucketlist. 

Even toch een opmerking: wil je het zelf eens proberen, ga dan ergens waar het mag en doe niet gek door ergens illegaal te gaan schaatsen. Breng je kinderen niet nodeloos in gevaar. Indoor opties vind je genoeg via deze link: indoor schaatsbanen in België.

Wil je echter toch buiten schaatsen? Bouw er dan gewoon zelf één. Staf Coppens deed het je alvast na. Klik en check de video.