Afgelopen weekend was het weer zover: de omschakeling van zomer- naar wintertijd.

Traditioneel gaat dit in kranten, weerberichten, kalenders gepaard met de zin “Vannacht mogen we een uurtje langer slapen, want we schakelen weer om naar de wintertijd”. Heerlijk vooruitzicht, zeker voor jonge vaders (en moeders), om voor één keertje het idee te hebben wat te kunnen bijslapen.

Helaas is de aard van het kind streng doch rechtlijnig, en klinkt er een resolute “opstaan papa” om 5u30. Och, naar jouw gevoel is het dan toch 6u30, en dat is hetzelfde als in de week, dus we zijn al tevreden dat we ten minste tot de ochtend mochten slapen.

Vol goede moed om dat extra uurtje slaap dan maar de volgende nacht te claimen gaan we met zijn allen op zondagavond “op het oude uur” slapen. Te midden van een heerlijke droom weerklinkt opeens het wel veel te vrolijke stemmetje van M: “opstaàààn!”.

“Huh? Nu al?”

De wekker liegt niet: “nog nacht”, maar het kind is duidelijk en vastberaden: “opstaan, niet donker meer, oei toch donker, toch opstaan!”.

Op het werk toekomen, een uur vroeger dan normaal, om gezellig met andere vaders te grommelen over het ontbreken van een snooze functie op onze kinderen.

Van mij mogen ze die omschakelingen afschaffen, liever nu dan morgen.

Beste vader-politicus, moeder-politica en politici tout cours, vraag elk in jullie domein twee specialisten naar hun voor- en nadelen van elke optie, en beslis, maar maak er geen jarenlange marathon van welles- en nietesspelletjes van. Hak die knoop door, liever nu dan later. Dan kunnen we volgend jaar eens een krantenkop lezen in de aard van: “Eindelijk, winter/zomeruur begraven en vergeten. De jonge ouders danken u.”

Intussen onderneem ik nog een poging om van dat extra uurtje slaap te genieten.

Welterusten en vriendelijke groeten,

een collega-vader

Maarten