Liefste M1,

Ik richt me nog eens tot u. Je bent weldra jarig. Nog twee keer slapen. Je wordt er vier.

Wanneer je dit ooit zelf zal kunnen lezen, zul je de volgende uitspraak wel snappen: vier, dat is weinig. Dat is eigenlijk nog niet zoveel.

Op dit moment vertellen we je dat vier wel degelijk groot is. “Een grote meid”, verklaar je zelf vol trots. Wanneer we die duizenden kinderen die jonger zijn dan u als referentiepunt nemen, dan ben je effectief groot. Ook tegenover jouw broertje ben je groot. Dat klopt.

Maar geloof me, je bent nog klein en je moet nog zoveel leren…

Laat dit echter de festiviteiten niet dwarsbomen. Een verjaardagsfeestje incl pannenkoeken en vier vriendjes (zogezegd door jou gekozen, eigenlijk door mama en papa gekozen), ongetwijfeld te veel cadeaus van grootouders, overgrootouders, meters, vrienden en ook onszelf. Al heb ik echt geprobeerd jouw mama in te tomen. We hebben een kroon, koekjes voor op school, een verjaardagstaart en spaghetti. Allemaal voor jou.

Je mag je gelukkig prijzen. Er is altijd ergens een betere plek, maar in dit geval zijn er toch veel meer slechtere plekken om terecht te komen. Deze zin zul je waarschijnlijk pas snappen wanneer je echt groot bent.

Ook ik prijs me gelukkig. Met jouw mama, jouw broer en ja, ook met jou.

Vier jaar ben ik nu vader (de tijd die je in de buik zat en waarbij je de grootte van alle mogelijke fruitsoorten doorliep, aldus die app van ons).

Vier jaar met hoogtes en laagtes. Al is het woord laagtes bij nader inzien te zwaar beladen.

Die keer dat we werelderfgoed bezochten in het Zuiden van Spanje, het echt zeer schoon was, maar jij zo nodig drie uur lang koppig moest zeuren. Al die keren dat je weigert jouw bord op te eten en dan in een hoek gaat mokken. Het feit dat je me nog elke nacht wel eens roept voor water, het op jou leggen van jouw deken of omdat er ergens in jouw kamer een wolf zit. Dit alles zijn misschien wel wat laagtes.

Er zijn echter vooral hoogtes. Unieke pieken zoals de trip naar Montenegro, het kampeerweekend, jouw eerste schooldag, het zelf kunnen schommelen … Onvergetelijke momenten, die altijd zullen bijblijven.

Maar er zijn ook zoveel gewone heuvels. Dagdagelijkse momenten, die zo eenvoudig en schoon zijn dat ik ze misschien wel zal vergeten. Wanneer jouw zoveelste tekening weer net dat tikkeltje mooier is dan de vorige, wanneer je komt aangelopen en in mijn armen springt, wanneer ik je met de fiets naar school breng en nog snel je jas goed trek, een kus geeft en je snel richting de rij loopt, wanneer je mijn buik als trampoline gebruikt en we al “vechtend” over het tapijt rollen, wanneer ik de slapende jou uit de auto haal en je naar boven draag, …

Weet je, dit zijn simpele dingen. Echt gewoon. Niets speciaals, maar ze geven me de energie en voldoening, waar ik alleen maar kon van dromen. Geen boek of blog kan de impact hiervan uitleggen.

Ik ben weer te lang aan het praten. Nog één iets, (bijna) grote meid van me.

“Moet je weeral werken?”, vraag je soms.

Ik weet niet of ik de perfecte vader ben. Andere vaders probeer ik te inspireren met dat blogje van me: Vaderklap. Maar ben ik zelf wel de goede vader?

Ik denk eerlijkgezegd dat ik het niet onaardig doe. En toch, je zal het me misschien nooit zeggen. Wie weet.

Weet alleen dat ik mijn best doe. Echt waar. Met vallen en opstaan. Tegen de muur lopen en het deksel op de neus krijgen. Ja, nog altijd na vier jaar.

“Kinderen zijn niet alles.”, zeggen velen. Maar jij (en jouw broer) benader(t)(en) toch wel zeer hard “dat alles”.

Feest goed, geniet van jouw dag en groei maar verder.

Ik zal er zijn.

Altijd.

Gegroet.

Uw vader.

P.