We zijn 2018. 2019 nadert zelfs met rasse schreden. De hoogste tijd voor werkgevers én overheid om zich aan te passen aan de sterk veranderde maatschappij.

Concreet willen het hier hebben over discriminatie op de werkvloer voor vaders die ouderschapsverlof willen opnemen. Een hele mond vol en ja, het woord discriminatie gebruiken hedentendage kan al eens voor discussie zorgen.

Wanneer je echter als man en als vader, kortweg geweigerd wordt om ouderschapsverlof op te nemen omdat je zogezegd geen ambities hebt, omdat jouw vrouw het maar moet oplossen etc, dan heet dat discriminatie.

De getuigenissen van vaders vandaag in de krant De Standaard spreken boekdelen.

Reacties zoals:

Vroeger werd dat opgelost: “mijn vrouw bleef thuis.” (Vader Tom in een interview met De Standaard, video - De Standaard)

Het kon er precies niet in dat een man er vrijwillig voor kiest om voor zijn kinderen te zorgen. Ze vreesden dat ik niet gemotiveerd was, en gewoon wat uren wilde komen kloppen.’ (Frederic in De Standaard)

Ook Vaderklappers Roel en Stijn kregen er mee te maken.

Als ik dat lees, denk ik: “mannekes, met wat zijn we bezig.” Ons werk is belangrijk. Zeer belangrijk. Je moet het graag doen, want je spendeert er veel tijd aan. Het zorgt voor een inkomen, wat essentieel om te overleven. MAAR … het is niet alles.

Volgens onderzoeken van o.a. De Gezinsbond willen 3/4 vaders meer tijd besteden aan hun gezin. Het aantal aanvragen voor ouderschapsverlof door vaders ligt 5 maal hoger dan 2004. En de cijfers stijgen verder…

Veel onderzoeken tonen aan dat een samenleving waarin mannen en vrouwen op gelijke voet werken, verdienen en samenleven, op veel vlakken bloeit. Denk maar aan de Scandinavische landen (zie interview met een Zweedse vader), waar vaders én moeders veel meer ouderschapsverlof hebben.

Ook wij horen meer en meer vaders die tijd willen maken.

Punt één. In eerste instantie nemen ze de tien dagen vaderschapsverlof op. En beste overheid, even serieus: 10 dagen. Really? Ja, in Nederland en Duitsland is het voor één keer slechter, dus laten we die niet als voorbeeld nemen. Maar 10 dagen, komaan jongens. We willen er graag zijn. We willen onze partners helpen. Ondersteunen. Voeden. Bijstaan. Geef zij die dat willen, dan ook de kans en verhoog die 10 dagen. U hebt alvast mijn stem.

Punt twee. Dat ouderschapsverlof. Beste werkgever, geef zij die dat willen toch de kans. Niet iedereen kan blijkbaar terugvallen op een topwerkgever zoals die van mij én die van een andere Pieter, die er wel mee akkoord gingen dat we langer thuis bleven en/of 4/5 gingen werken. (Lees: 7 weken papaverlof) Vuistje voor die werkgevers.

Punt drie. Er zijn veel vaders die wel willen, maar wegens financiële issues dit niet kunnen of mogen. Beste overheid, is dat ook niets voor jullie? Om ook zij die niet tot de - laten we het maar omschrijven als - de witte middenklasse behoren, de kans te bieden om hun rol als vader én ouder op te nemen? We zijn 2018 en bijna 2019, remember….

Punt vier. Nu zijn er misschien KMO’s, die zeggen dat dit allemaal niet zo evident is. Personeel thuislaten. Misschien wel, misschien niet. Dat is niet mijn materie, dus zwijg ik maar. Mijn logisch verstand denkt enkel, dat veel van die vaders wel extra gemotiveerder zullen zijn op andere dagen. Ik spreek uit ervaring.

Dit stuk wordt ondertussen ook al een hele boterham, maar ik denk dat het Vaderklappunt duidelijk mag zijn. Discrimineren omdat je als vader tijd wil maken voor je kinderen, dat is de reinste onzin. Dat zou, anno 2018, niet meer mogen plaatsvinden.

It’s time for a change, me dunkt. Die change is er - afgaande op de cijfers - stilaan aan het komen bij de vaders zelf. Nu de rest nog.

Ik dank u.

P.

De volledige artikels lees je hieronder:

• Waarom ouderschapsverlof opnemen voor vaders niet evident is

• Als vader verlof opnemen? Dat doe je op eigen risico

• Tien dagen op de babywolk, maar wat daarna?