Kinderen worden groot, ze komen op voor zichzelf en ... ze komen op met de gemeenteraadsverkiezingen. 

Eerst leek betogen de nieuwe hobby van mijn oudste dochter (intussen bijna 21), maar al gauw kleurde ze dat engagement helder politiek in. Het viel me op hoe de jonge militanten binnen zo'n partij worden gecoached en ondersteund. Het kon dus niet uitblijven of ze werd verkozen tot co-voorzitter van de lokale jongerenafdeling en ze werd gevraagd voor een plaatsje op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. 

Op een dag komt ze thuis met een grote rol affiches met daarop een prachtige foto van zichzelf. De twee jongsten (6 en 8) willen meteen zo'n affiche van de grote zus op hun kamer. De stad voorziet dit jaar geen specifieke aanplakborden. Politici zijn aangewezen op ramen van familie, vrienden en kennissen en vitrines van lokale winkels.

Het is de eerste keer dat ik een politieke affiche voor mijn raam hang. De volgende dagen zie ik de eerste verkiezingsaffiches verschijnen aan de winkelramen, ook van haar partij, maar niet van haar hoofd. Hoe sympathiek ze ook is, ze kan moeilijk de stap zetten om zich in iedere winkel te gaan verkopen. De stapel blijft op haar bureau liggen en lijkt niet dunner te worden. "

Wie stemt er nu ook op iemand gewoon omdat je zijn hoofd op een affiche hebt zien staan?" vraagt de oudste van mijn vriendin zich hardop af. Hij is nog net te jong om dit jaar te mogen stemmen maar het is wel duidelijk: als hij in mei zal gaan stemmen, zal het niet op een hoofd of de looks alleen zijn.  

Natuurlijk vervult het mij van trots, als ik haar affiches zie hangen. In de eerste plaats omdat ze zich kritisch en actief opstelt, en niet alleen apathisch dingen liket of wegwuift op haar schermpje. Omdat ze zich verontwaardigt over wat ze onrechtvaardig vindt, zich inwerkt in complexe maatschappelijke vraagstukken en een standpunt inneemt. Uit onderzoek blijkt dat meer dan de helft van de jongeren politiek saai vindt. (meer lezen)

Een kwart van de kiezers tussen 18 en 23 gelooft er niet in dat de democratie de beste bestuursvorm is. 26 procent verkiest een autoritaire leider, een percentage dat tot 57 stijgt onder jongeren met een beroepsopleiding…

Ik ben dan ook blij met een wissel van de macht: met jonge nieuwkomers in de politieke arena. Als veertiger blijf je niet meer stemmen op knarren die je vader hadden kunnen zijn, en zelfs niet op leeftijdsgenoten. Ik stem op mijn dochter: een merkwaardig gevoel.

Aan de andere kant weet ik zelf goed genoeg dat de politiek een bikkelharde stiel is, en sta ik er op dat ze nu, als student, geen verkiesbare plaats op de lijst zou innemen. Als overheidsdienaar werk ik zelf met politici van allerlei pluimage, en zie ik vaak van dichtbij hoe het politieke spel hard tegen hard wordt gespeeld.

De laatste maanden ging er het in Antwerpen niet altijd even vriendelijk aan toe. Brutale afrekeningen en slagen onder de gordel werden voor heel Vlaanderen breed uitgesmeerd in de pers. De dochter van één van de kopstukken die het het zwaarst moet ontgelden, is een vriendin van mijn tweede oudste dochter (18). Zo merk je van dichtbij hoe zo'n campagne kan inhakken op het privéleven van een politicus en zijn gezin. 

 Op verkiezingsdag gaat ze eerst stemmen en trekt daarna gewoon naar de jeugdbeweging om leiding te geven. Pas 's avonds laat gaat ze de ontwikkelingen volgen in de zaal die haar partij voor de gelegenheid heeft afgehuurd. 

Een vriendin stuurt me een berichtje om te melden dat ze voor haar heeft gestemd, en of ik al iets weet van haar voorkeurstemmen.

Ik stuur de vraag door. "724!" stuurt ze terug, met uitroepteken.

Dat is best veel, vinden we allebei. Eerlijk gezegd had ik 250 voorkeurstemmen al een mooi aantal gevonden voor een nieuwkomer op de lijsten.

Een beetje later klokt ze af op 1309 voor de gemeenteraad en 676 voor de districtsraad. De affiches liggen nog steeds op haar bureau. Haar succes wijt ze aan de talrijke schooldebatten die ze de voorbije weken voerde voor zesdejaars.

We zitten met een politiek beest in huis. 

"Let the beast go!" aldus Jean-Luc Dehaene.

Photo by Drop the Label Movement on Unsplash