"Of we iets met zijn verhaal zijn?", mailde Filip. Zijn zoon R werd namelijk onlangs geboren met een zeldzame aandoening. Nieuws dat insloeg als een donderslag bij heldere hemel. Zijn ervaring wil hij delen in een soort van dagboek met als doel verlichting voor zichzelf en troost voor anderen...

Deel 1: de komst van R

Flashback... 19 juni 2017... Vol spanning zitten R. en ik op het puntje van onze stoel in de wachtkamer van de gynaecoloog: vandaag wordt R. onderworpen aan een grondige echo om na te gaan of onze baby - op dat moment nog een meisje - gezond en wel aan het groeien is in de buik van mama. Het voelt bijna als een soort examen: slaagt onze baby voor de test of moeten we later nog eens terugkomen?

Onze namen worden afgeroepen en met een klein hartje wandelen we de consultatie-kamer van J. binnen. Het onderzoek begint en na een paar minuten krijgen we al meteen een eerste "schok" te verwerken. "Had ik jullie verteld wat het geslacht van de baby is?" "Ja, een meisje" zeggen R. en ik in koor. "Nou, dan heb ik mij vergist, want ik zie hier nu heel duidelijk een piemeltje hangen. Het is een jongen!" Ongeloof, vreugde en teleurstelling... al die emoties borrelden als champagne-bubbels naar boven.

En ik denk dat we op dat moment alle twee spontaan dachten: verdorie, nu moeten we opnieuw op zoek naar een naam en dit keer voor een jongen! En ik denk dat veel mama's en papa's het met mij eens zullen zijn dat zo'n zoektocht niet vanzelfsprekend is. En het zoeken naar een naam voor een jongen lijkt zo veel moeilijker!

Maar al snel worden al die gevoelens aan de kant geduwd door die ene, allesoverheersende vraag: "En gaat alles goed met haar? Uhm, sorry, hem?". Het onderzoek gaat verder en alles lijkt in orde te zijn... tot ik opmerk dat J. één van de beentjes wat langer bekijkt, inzoomt op het voetje en vervolgens vanuit verschillende standpunten datzelfde voetje goed bekijkt. Meteen voelt het alsof er een snaar in mijn maag strak getrokken wordt; lijkt dat voetje een beetje krom te staan? Of speelt mijn verbeelding mij parten? 

Helaas, het is geen hersenspinsel van mijn levendige verbeelding. De diagnose is snel gesteld: ons zoontje (dat is nog even wennen) heeft naar alle waarschijnlijkheid een klompvoetje. Nader onderzoek in het ziekenhuis zal moeten uitmaken hoe ernstig de afwijking is en of er eventueel een link is met een andere aandoening. Twee dagen later - en nu voelt het echt als een herexamen - wordt hij onderzocht door een specialist

.Resultaat van de extra onderzoeken: hij heeft wel degelijk een klompvoetje maar voorlopig zijn er geen aanwijzingen voor andere afwijkingen. Een beetje verweesd rijden R. en ik terug naar huis, niet helemaal zeker of we nu moeten huilen of toch blij zijn? Want in de twee dagen tussen de controle bij de gynaecoloog en het onderzoek in het ziekenhuis hadden wij natuurlijk al driftig gegoogled om zoveel mogelijk informatie te verzamelen over klompvoetjes.

En er is een massa aan informatie beschikbaar... wat echter ook een vloek is, want bij die informatie horen vaak ook foto's en je ziet daardoor klompvoetjes in alle mogelijk gradaties voorbij komen. Echt vrolijk word je niet van. Maar de drang naar kennis is te sterk... en alhoewel ik aanstaande mama's en papa's zou kunnen aanraden om niet op zoek te gaan naar informatie - omdat je vaak eerst geconfronteerd wordt met de ergste gevallen - doe ik dat niet...

R. en ik konden ook niet stoppen met zoeken. Misschien omdat je onbewust jezelf probeert voor te bereiden op het ergste terwijl je wel blijft hopen op het "best case scenario", wat dat dan ook moge betekenen.

Flash forward... 18 november 2017... vandaag is het zover: ik word papa! Na een zeer oncomfortabele nacht - vooral voor R. - komen de weeën nu sneller en sneller. We regelen zo snel mogelijk opvang voor S. en S. en haasten ons daarna naar het ziekenhuis. Het is iets over negen als R. en ik de afdeling materniteit binnenwandelen.

Vier uur later hou ik voor de eerste keer mijn zoon in mijn armen. Het leek wel alsof R. - nadat hij ons eerst 5 dagen langer in spanning gehouden had - plots als een sneltrein uit de buik van mama wou komen. R. kreeg niet eens de tijd om te vragen om een epidurale, geen tijd! En ze heeft het schitterend gedaan, wat een vrouw! Ik voelde mij behoorlijk hulpeloos: mijn aandeel bleef beperkt tot het knijpen in haar hand, de aandacht afleiden van de pijn en het helpen bij de ademhaling. Het kostte mij alle moeite van de wereld om mijn tranen te bedwingen. Pas toen ik R. naakt en wenend op de buik van R. zag liggen en ik de navelstreng mocht doorknippen, brak de dam en huilde ik als een klein kind - in koor met R. 

En ja, natuurlijk hadden R. en ik onmiddellijk naar het voetje van R. gekeken: het stond naar binnen gedraaid, maar de afwijking was lang niet zo ernstig als gevreesd. En met alle informatie die ik ondertussen had geabsorbeerd durfde ik voor de eerste keer echt hopen dat het allemaal wel goed zou komen.

Daarna stond ik mijzelf toe om weg te drijven op die roze wolk die veel papa's en mama's wel kennen. Wat een zalig gevoel, wat een mirakel... wat 9 maanden geleden nog een minuscuul klein zakje vruchtwater was met een kloppend hartje van 0,5 cm was nu een flinke zoon van 51cm en 3,6kg.

Mindblowing!