B, intussen 9 jaar.

Een jongen maar geen jongen-jongen. Lange blonde krullen, graag aan het tekenen, lezen, knutselen. Fan van kleurige kleren, trotse bezitter van een aantal blinkende prinsessenjurken. En bovenal, zeer enthousiast balletdanser. Een combinatie die zorgt voor veel trots bij deze vadervanvier.

Trots dat hij is wie hij is en dat ongehinderd durft zijn.

Trots dat hij kiest voor wat hij leuk vindt, ongeacht mogelijke reacties van de spreekwoordelijke ander.

Trots dat hij niet per definitie kiest voor de makkelijkste weg, maar heel erg goed voelt en weet wat hij wil en, nog meer, wat hij niet wil.

Maar trots gaat hier soms samen met bezorgdheid. De eigen weg, de weg van ‘ik weet wat ik wil’, is niet per definitie de makkelijkste. En al helemaal niet in een klein dorpje waar de meeste mensen elkaar kennen, als ze al geen verre familie zijn van elkaar. Het principe ‘ doe maar gewoon’ geldt als leidraad. Voorlopig is B sterk genoeg om het te negeren en staat hij over het algemeen gelukkig in het leven.

Je kan als vader alleen maar hopen dat dat zo blijft en dat hij niet te vaak in aanraking met negatieve reacties…