N, bijna  13 jaar. Vader wordt verrast door de vraag, een paar weken geleden. "Papa, mag ik met vriendin M naar een groot pretpark in de Kempen?"

U kent het wel, opgericht door de legendarische Vlaamse zanger BS. Op stap dus, met een vriendin, zonder ouders of andere grote lieden. Als in, alleen, zonder toezicht.

Eerste reactie was, ik zal eerlijk zijn: Nee, daar is papa niet klaar voor. Maar goed, een mens denkt nog wat langer na, praat met andere ouders, informeert bij de mama,…. En stilaan stuur ik mijn idee bij. Wat kan er gebeuren? Er zijn overal mensen die kunnen helpen. Ze kunnen bellen. Ze worden groot, ze moeten leren hun plan trekken,… allemaal argumenten die, vooral mezelf, moeten overtuigen dat het wel ok is. Want eerlijk, waarom zou hij het niet mogen?

Dus…

Het antwoord luidde uiteindelijk: ok, "ge moogt, maar ge regelt alles zelf. Jullie organiseren en ik zal helpen waar nodig en mogelijk." Zelden zag ik een puberhoofd zo hard nadenken, alles regelen, puzzelen. Ik zou hen brengen, de terugrit was ook geregeld. Korte onderhandelingen nog over de financiële kant van het verhaal en alles was, op papier alvast, in orde!

Tijd voor de praktijktest…

Die ochtend… N staat op om zeven uur. Hoewel we afspraken pas tegen half tien te vertrekken. Hij gaat spontaan douchen, fietst naar de bakker, brengt zelfs brood mee voor ons! Meneer smeert zijn sandwiches en is klaar voor vertrek om… 8u15…

Waar komt die ijver plots vandaan? En belangrijker misschien, waarom is die er nooit als het gaat over school, musea,…? En vader, die staat erbij en kijkt ernaar. Nadat die door een fluitende puber uit zijn bed gezet werd.

Hoe de rest van de dag verliep? In het pretpark, geen idee. Ik kreeg enkel om het uur een bericht met de boodschap ‘ik leef nog’. N kwam thuis tegen 18u, uitgeput maar laaiend enthousiast.

En vader, die was vooral blij dat de hele kudde weer veilig en volledig thuis was.

Copyright foto: Hannah Busing