Net zoals een bevallingsdatum niet precies te valt – tenzij de natuurlijke gang van zaken wordt belemmerd – valt het moment van zwanger worden evenmin te plannen.

Het ogenblik waarom de snelste zwemmer de finishlijn overschrijdt en in de armen van de eicel vliegt, valt moeilijk te voorspellen.  De bevruchting is een fragiel moment waarop geluk, toeval en inzet samenvallen.  Bij de ene gaat het moeizaam en bij de andere verbluffend eenvoudig. Soms was het zelfs niet eens de bedoeling van het liefdesspel.

“Een ongelukje of accidentje”, aldus de volksmond.

Een ongelukske, allemaal goed en wel, maar het gaat hier over stevige gevolgen. Niet onmiddellijk voelbaar in den beginne, maar des te meer na 40 weken.

Wij kregen zo’n accidentje. Ze wou eens stoppen met de pil. Ze wou even stoppen met de pil om te zien wat dat met haar lichaam zou doen. Ik stemde er zonder verder na te denken mee in. Voorzichtig zijn en doortastend rekenen, dat kwam wel goed.

"Ha rekenen", wat een mop.

Zeven weken heeft het geduurd, zo bleek achteraf. Zeven weken tot één van die dikkopjes zijn doel bereikte. Het prille begin van onze eerste oogappel. Het bericht van dat bereiken kwam uiteraard wat later. Dat telefoontje. Een moment dat ik nooit zal vergeten. Toegegeven, ik wist niet waar ik het had. Plots te horen krijgen dat je onbedoeld vader wordt. Dit was niet het plan.

Zo plots. Gelukkig hadden we nog een zwangerschap de tijd om het idee van vader worden te laten doorsijpelen.

There is no such thing as accident; it is fate misnamed.

Zou het dat lot zijn? Geen idee.

Voor alle duidelijkheid: we wilden wel kinderen. Ooit. We waren immers al enkele jaren samen en op middellange termijn (lees: een jaar of zo) gingen we beginnen ondernemen. Dat was buiten dat topidee van het rekenen gerekend. Een misrekening van jewelste.

Ik zie de dokter nog zitten: “en blij zeker? Het was toch gepland? Hoe, nee? Gewenst dan toch?”.

Gepland niet, gewenst wel.

Het kostte tijd om aan de gedachte gewoon te geraken, dat moet ik toegeven. Ik heb die eerste zwangerschap dan ook helemaal anders beleefd dan een aantal collega-vaders bij wie het minder vlot ging of die bewust de daad ondernomen hadden.

Nu. Alles komt meestal goed. Dat ongelukje heeft m’n leven ingrijpend veranderd, maar ik zou ons het niet meer kunnen wegdenken. Achteraf bekeken zijn we ook heel opgelucht dat alles vlot is gegaan. We waren zonder het te willen zwanger en dat is een geweldige verrassing, waar anderen soms lang op moeten wachten.  

ps: het kan natuurlijk dat de zwangerschap niet gepland én niet gewenst en/of niet haalbaar is. Deze komen evengoed voor. Vraag raad en denk goed na over de gevolgen. Het is een cliché, maar klein mannen grootbrengen, dat vraagt wat van een koppel. Nota voor de mannelijke helft van de daad, neem je verantwoordelijkheid op. Samen uit, samen thuis.