Een 2de kindje. Velen zeggen dat het zwaarder is dan 1. Dus toen we voor dat 2de kindje gingen, waren we op onze hoede.

Op vlak van zwangerschap had mijn vrouw haar portie al gehad, maar deze keer ging het vlotter gaan, dachten we… Al snel bleek het een keizersnede te worden, de kleine kerel wou maar niet draaien. Ach, dan hebben we dat ook weer gehad (we hopen nog steeds ooit “normaal” te bevallen).

Tijdens de zwangerschap was er bij J. alvast geen vuiltje aan de lucht. Zijn mama kon tegen het einde niet alles meer doen met hem, maar er waren geen problemen en we probeerden hem goed in te lichten over wat er aan het gebeuren was in mama haar buik. Hij toonde interesse en gaf al is spontaan een zoentje aan zijn kleine broer. We hadden al verhalen gehoord over grote broers of zussen die jaloers worden en veranderen in het peuter-equivalent van een Beerschot-supporter, maar we maakten ons geen zorgen.

De bevalling zelf verliep ook goed, als je er niet bij neemt dat we de dag erna (en eigenlijk ook de dag zelf) moesten verhuizen… Moeder en kind stelden het goed. We hadden wat regelingen getroffen voor J., maar wilden hem bewust ook niet de hele periode bij zijn grootouders laten logeren dus nam ik ook een paar keer de tijd om thuis met hem te blijven slapen in plaats van in het ziekenhuis. We wilden hem niet het gevoel geven dat hij niet bij deze gebeurtenis mocht zijn. J. zelf reageerde ook heel blij met zijn kleine broer, hij was in de verste verte niet jaloers. Het enige wat je merkte, was dat hij iets aanhankelijker was aan mij dan aan zijn mama.

Alles bij elkaar hadden we op dat moment en de momenten die volgende nergens het gevoel dat het zwaarder was. Integendeel, je wist wat er kwam. Onderbroken nachten, terug geven, wenen, nog wat terug geven, nog wat wenen,… maar ik kon het makkelijker aan omdat ik me had kunnen voorbereiden. Bij J. was ik een wrak, hier viel het best goed mee. Waar ik me wel aan had mispakt, was hoe hard ik zelf, onbewust, naar J. trok. Ik heb toen altijd het gevoel gehad dat F. zijn mama nodig had, meer dan ik. En dat ik me bezig moest houden met J. Natuurlijk hielp ik met pampers en opstaan en wat nog niet, maar mijn vrouw hield hem het meeste vast, wandelde er meer met rond, gaf hem alle (borst)voedingen. En ik ging altijd naar J.

Als ik dat opnieuw kon doen, had ik het anders gedaan. Ik dacht dat ik mijn vrouw hielp door de zorgen voor J. uit haar handen te nemen, maar daardoor ging ik in het begin minder om met F. Dit is ondertussen natuurlijk allemaal wel in orde gekomen, maar ergens voel ik me schuldig dat ik het niet sneller heb gezien en dat ik, misschien wat koppig, dacht dat dit de juiste werkwijze was bij dat 2de kindje.

Was het nu moeilijker? We zijn allebei van mening dat dit niet zo was. Tuurlijk, er zijn zaken die lastig zijn, zoals wisselende dutjes (ze spreken het volgens mij af) of dat je niet én de maxi-cosi én zijn favoriete fiets én de oudste zoon zelf allemaal tegelijk in de auto kan zetten, maar als je wat flexibel bent, lukt dat allemaal best.

Nu kijken wat dat doet bij een 3de kindje, iemand tips? ;-)