Italië is voor ons een grote onbekende. Alhoewel we Turijn, Milaan en Venetië al hebben ontdekt, kennen we het land amper. Een zwarte vlek op ons netvlies.

Verplichte bestemming
Dit jaar moeten we wel. Een nicht van me zal in het huwelijk treden. Het beste motief om onze pijlen te richten op Italië. We reizen met de camper en maken eerst een tussenstop in de Vogezen en daarna zetten we koers richting Gap. 

Route Napoleon
We kiezen voor de Route Napoleon. Een oude reisroute die - u raadt het al - Napoleon af heeft gelegd bij z’n terugkreeg naar Frankrijk. De weg slingert doorheen levendige dorpjes en brengt ons naar Gap. Waar we de Alpen kunnen proeven.  

De grote oversteek
Wanneer je van Frankrijk naar Italië reist, kan je dit op drie manieren doen. Je kan ofwel via de kust de autosnelweg op. Je kan via tunnels door de Alpen boren. Of je kan een aantal bergpassen over. Wij kozen het laatste. We gaan via de Col Agnel. Een bord zeg ‘ouvert’, dus we kunnen over de pas.

Col Agnel
In het begin is er nog veel leven, maar de dorpjes langsheen de route worden kleiner en authentieker. Hoe hoger we rijden, hoe meer de huizen plaats lijken te maken voor hutten. Het lijkt wel het einde van de beschaving. En dat gewoon in Europa. Eens boven de boomgrens voel je dat het leven hier hard is. De verweerde stallen lijken er al eeuwen te staan en de dorpjes zijn compact opgetrokken tegen de bergflanken. Nu is het zomer, maar de temperatuur zakt al onder de tien graden. Zonder warme houtkachel overleef je hier de nacht niet.

De Top
We bereiken na een dikke twee uur de top. Omgeven door woeste rotspartijen begint het zowaar te sneeuwen. De temperatuur schommelt intussen rond het vriespunt. De top is meteen de grens tussen Frankrijk en Italië. Het is een prachtige calvarietocht geweest en nu krijgen we nog een mooie afdaling voorgeschoteld. Vreemd dat niet meer mensen dit doen. Het kost je niks. Geen peage. Geen betaaltunnels. Integendeel. Je wordt getrakteerd op een woeste omgeving en schitterende zichten. Onbetaalbaar.

Afdaling naar Piemonte
De weg slingert naar beneden en je voelt meteen dat je in een ander land bent. Hier is - in tegenstelling tot de houten huizen aan de Franse zijde - gekozen voor stenen huizen. Ons lijkt de omgeving groener te zijn. We zetten koers richting een bed en breakfast.

B&B
La Cinciarella is de naam van onze verblijfplaats. Een prachtige gerenoveerde hoeve genesteld op de flanken nabij het gehucht Gorrino. Wanneer we de oprijlaan oprijden, overvalt ons een gevoel van rust. We worden hartelijk verwelkomt door Lut & Serge en klinken samen op onze goede aankomst met een rosé wijntje uit de streek.

Hun domein strekt zich ver uit en omvat bossen, terrassen met groenten, wijnranken waar je in kan verdwalen. De vertrekken zijn fantastisch authentiek en prachtig gerenoveerd. Het uitzicht vanuit de tuin en terrassen is fenomenaal. Je houdt je kinderen - omwille van de hoogteverschillen - wel het best een beetje in de gaten. 

Spookdorp Gorrino
Vlakbij de bed & breakfast ligt een 'spookdorp'. Jaar na jaar zijn de jongere weggetrokken om te gaan proeven van het leven in de omliggende steden. De oudere garde is achtergebleven om er uiteindelijk de laatste adem uit te blazen.

Het dorp staat al jaren leeg, al kom je er af en toe nog wel een menselijke ziel tegen. Fijn om eens door te wandelen met kinderen en lekker autovrij (wegens vooral mensenvrij). 

Baden op het dak van de wereld
De titel klinkt zoals het in werkelijkheid is. In het dorp Bergolo, bovenop een heuvelrug ligt een wijnbar met bijbehorend zwembad. Geweldig aangenaam om te ontsnappen aan de branderige middagzon. Doe je liever iets natuurlijks, dan kan je terecht in een aantal stuwmeertjes of riviertjes. Vaak voorzien van leuke bar en bijbehorende pedalo's.

Conclusie
Italië is me wat. Met als kers op de taart nog een fantastisch huwelijk. Het is voor ons de eerste keer een kennismaking met het Italiaanse platteland en dat smaakt (letterlijk) naar meer. 

Ciao.