Daar loopt ze dan. Mijn topvrouw. Aan de ene hand de dochter, in de buik de zoon. Wat een prachtdame. Een beest(je) ook wel. Eentje die zich niet snel laat doen.

Er komt, jawel, een tweede kleine aan ten huize Vaderklap Founding Vader P. Dat wist u misschien al. Het feit dat er al eentje aanwezig is, zorgt voor de nodige rust. Je beleeft alles bewuster. De bezoeken aan de gynaecoloog, het groeien van het wonder in die buik, het voorbereiden... ik kan het allemaal meer vatten dan bij die eerste. Ik ben er precies meer bij. Al kan het natuurlijk ook zijn dat ik het een beetje vergeten ben.

Week 38 zijn we nu en grote kans dat dit de laatste geschreven woorden zijn voor ik naar het ziekenhuis mag spurten. Die buik is namelijk een tikkende tijdbom. Alleen is het verschil met de James Bondachtige films hier dat het zonder exacte aftelklok is. Het telt af van (nog) 40 weken naar 0, maar het ontploffen dat kan evengoed wachten zijn of plots voorvallen. Je kan het niet voorspellen.

Het meer bewust zijn van alles, zorgt er ook voor dat ik nu weet wat die bevalling inhoudt.

Mag ik het daarom ook eens over de vrouw hebben? Wat een wonderwezens zijn dat, zeg. 

Alsof het een lachertje is, die bevalling. Epidurale of niet, het is een veldslag. En dan beleefden wij nog een relatieve vlotte versie. Geen workshop of infosessie kan je op dat moment voorbereiden. Geloof ons maar, vader-in-spe. Nietig voelen zul je je, wanneer je vrouw daar ligt en met animale schreeuwen een kind ter wereld zet.

Ergens in zekere zin misschien romantisch, maar vooral een moment waarop de natuur zijn werk moet doen. Zo'n moment waarop het menselijk wezen heel even zijn oerinstict terug vindt. Het op de wereld zetten van dat kind. 

Wij, vaders, staan erbij en kijken ernaar. Het hoofd van de vrouw wat afvegen met een doekje, ze ondersteunen en dan misschien die navelstreng doorknippen. Een eer, dat doorknippen. Zogezegd. Wat zou het een eer zijn? Op dat moment is er enkel eer(bied) en respect voor de vrouw. Zij levert het werk. De arbeid. Nietige wezens met hoogstens een morele ondersteuningsfunctie, dat zijn wij. 

Het klopt dat het bij keizersnedes enigszins anders gaat. En toch, ook dan nog is het de vrouw die opengesneden wordt. Excuses voor het plastische taalgebruik, maar het komt daar wel op neer.

Vrouwen zijn krachtpatsers. En als ze bevallen, wordt hun superkracht nog eens benadrukt. De moederkracht is een ongezien mysterie.

Ik ben zenuwachtig, dat geef ik toe. Voor het moment dat de gevleugelde woorden weergalmen: "het is van dat". Hup naar het ziekenhuis. Al moeten we dan wel eerst even die eerste kleine kwijt geraken.

De arbeid zal beginnen. Dan is het heel even zij en ik. Gewoon ons twee. In de laatste rechte lijn met als doel: die ongeboren zoon op de wereld zetten.

Ik de co-piloot met als enige taak haar bijsturen. 

Zij de echte piloot. De waaghals.

De heldin.