We zien de laatste tijd veel beweging in sociaal verlof. De politieke partijen dienen wetsvoorstellen in en zijn gewonnen voor initiatieven om sociaal verlof flexibeler te maken.

Bedrijven werken - in het kader van 'the war for talent' - regelingen uit die de werknemer een mooie portie vaderschapsverlof gunnen. Zo’n zaken juichen we als vader toe. Maar als ik m’n ondernemerspet opzet, voel ik dat ik niet mee wordt opgenomen in het denkwerk en de discussie. 

Als ondernemer heb ik verantwoordelijkheden tegenover werknemers, tegenover m’n gezin en tegenover m’n kinderen. M’n tijd moet zodanig worden ingedeeld, dat ik op alle fronten presteer zodat inkomen en tijd mooi in balans zitten. Een moeilijke oefening, dat staat vast. 

Het is die verantwoordelijkheid die me dwingt om geen vaderschapsverlof op te nemen. Er moeten namelijk projecten worden afgewerkt, ontwerpprocessen worden overschouwd, telefoontjes gepleegd, facturen worden opgemaakt en nog allerlei zaken geregeld worden die ervoor moeten zorgen dat de spreidstand tussen werk en gezin niet in onevenwicht komt te zitten. 

Uiteraard juich ik vaderschapsverlof toe. Maar als zelfstandige ben ik geen deel van de discussie, want er wordt geen rekening gehouden met de doorbetaling van mijn tijd. Er bestaat geen structuur of ruggengraat die - indien ik enkele dagen tijd neem met m’n pasgeboren kind - zorgt voor een financiële ondersteuning. 

Je kan zeggen dat ik het had moeten weten. Je kiest voor een job als zelfstandige en dan weet je zoiets. Dat klopt. In theorie. Wist ik veel hoe het zou zijn en wat het met een vader zou doen om voor het eerst je pasgeboren kind in je handen te houden. Hoe kon ik weten dat er tranen van geluk over m’n wangen zouden rollen en ik het gevoel had dat ik een nieuwe dimensie in de liefde had ontdekt?

De blijdschap die een huis vult met de aanwezigheid van een kind valt met niets te beschrijven. Hoe kon ik weten welke opoffering het zou vergen om dat huis te verlaten om terug aan de slag te gaan twee dagen na de geboorte? Inderdaad. Ik kon het niet inschatten. Toen niet, nu wel. 

In de kranten lees ik dat vaders ouderschapsverlof niet opnemen of laten varen omdat omdat het sociaal niet altijd aanvaard is bij hen op de werkvloer. Dat zijn zaken voor moeders of dat zal m'n toekomst om door te groeien hypothekeren zijn veel gebruikte redenen om het niet te doen. Dat begrijp ik niet. Vaderschapsverlof zou moeten opgenomen worden. Dat je werk mag combineren met werk zorgt ervoor dat je een gelukkigere vader en een gelukkigere werknemer zal zijn. Dat alleen al draagt bij tot de trots voor jezelf en het respect voor je werkgever.

De tijd is te belangrijk en voor even is het de essentie. En ik vind dat eenieder die er recht op heeft die tijd zou moeten opnemen. Doe het voor jezelf, je kind, je partner en voor de collega's die er in toekomst ook voor staan. Je zorgt ervoor dat ouder zijn, wordt aanvaard op de werkvloer en dat begint bij het opnemen van je vaderschapsverlof. 

Ik geloof en droom van betaald vaderschapsverlof voor iedereen. Ik droom van de dag dat deze voor iedereen beschikbaar is. Tot die dag ben ik blij voor iedereen die er recht op heeft. Tot die dag begrijp ik dat het voor een zelfstandige jammer is en dat - als hij/zij er niet voor kiest om bij het kind te zijn - de teleurstelling groot is wanneer de ondernemer de huisdeur achter zich dichttrekt.