Het is 21u01. Het is al donker. Damn you, naderende winter. De varkens slapen, ik sluit het kippenhok. Onze living en keuken is een puinhoop. Snel opruimen dus. 

Nog even piepen naar de metgezellen. M1 ligt uitgeteld in haar bed. Idem voor I. Al heeft zij op haar borst M2 liggen. Het is jaren geleden dat zij, I, nog zo vroeg ging slapen. 

Terug naar beneden. Ik leg een cd op. Ben Howard op de achtergrond. Macallan in het glas.

Rust.

Eindelijk.

Tijd om eens door die foto's te gaan. Ik zet ze op de computer. Tot een week geleden gingen alle kinderfoto's in de map M1. Nu kan dat niet meer. Een nieuw mapje, getiteld "kinderen" met als onderverdeling M1 en M2 maak ik aan. Uiteraard is die handeling een futiliteit, maar toch doet het me even stilstaan bij de nieuwe realiteit.

M2 is is exact 1 week bij ons. Zes dagen langer dan gepland blijven zitten, gezond en wel, best wel behoorlijk vlot ter wereld gekomen en voorlopig - hout vasthouden - een voorbeeldige broer van M1.

Mijn rust wordt verstoord. ... Door fruitvliegen.

Eén week oud/jong, hoe klein, onschuldig en hulpeloos, kun je zijn. 

Het is nog te vroeg voor een uitgebreide terugblik op die eerste dagen. Daar heb ik nu nog geen tijd en zin in. Genieten van het moment en zoveel mogelijk opslaan op dat netvlies en ook een beetje niet te lang opblijven en gewoon gaan op automatische piloot. Maar goed...

De twee fruitvliegen zetten een aanval in op het glas en de Macallan. Vaarwel rust.

Wat ik nu al opmerkelijk vind, is hoe bewuster ik alles beleefd heb. De laatste uren met drie, het moment van de arbeid, de eerste uren met vier, ... veel bewuster dan bij M1. Ik ben zekerder geworden. Alle chance, dat mocht wel na drie jaar vader spelen voor M1, maar toch. Het vastpakken van de kleinste, het aankleden en verversen - ok, ik blijf onhandig, maar dat is de aard van het beestje. En how, hoe ambetant is dat wild in het rond plassen bij jongens - , het rustiger blijven als hij weent, ... het voelt vertrouwd aan.

Het is ook opmerkelijk dat het vastpakken van M1 best wel anders aanvoelt. Ze voelt groter en zwaarder aan. Van het ene moment op het andere. Nu is M2 de kleinste en is zij, jah, hoe klein ze nog is, plots in onze ogen, en armen, zo groot. Jammer wel.

Plots ligt ons huis niet alleen vol met poppen en Playmobil, nu liggen er ook pampers, een verzorgingskussen, doekjes, een buggy, een maxicosi en een borstvoedingskussen. Ergens tel ik al af naar het moment waarop hij de huidige leeftijd van M1 bereikt, droog en schoolgaand is en er - meestal toch - mee te communiceren valt. 

We hebben bewust gekozen om er zeker drie jaar tussen te laten. Het voordeel is een behoorlijk zelfstandige dochter. Het nadeel is dat je er (bijna) helemaal uit bent. Mezelf terug onderdompelen in de wereld van pampers, tussen twee voedingen snel iets eten en op de arm rondlopen met een klein wezentje, het is voor mezelf toch terug even een klik maken.

Meer dan drie jaar geleden het geval was ben ik me er echter van bewust dat we moeten genieten van het nu-moment. Wat komen moet, zal komen. Voor je het weet - opgepast, cliché-alarm - gaan ze naar school en zo van die dingen.

Tijd dus om te genieten van (die peuter en) die baby. Hoe klein en hulpeloos die laatste ook nog is.

En ook om te gaan slapen. 

Want het is best wel pittig, twee klein mannen.

RIP de twee fruitvliegen.