‘Kinderen, ze zijn een hemel op aarde,’ zeg ik soms lachend of grienend of boos of sarcastisch of heel gemeend. Veel hangt af van wat de drie piraten hebben uitgestoken, apart of samenwerkend als die velociraptors uit Jurassic Park. 

Mijn vrouw en ik zijn ondertussen verantwoordelijk voor drie jonge levens. Dat is meer dan een fulltime job bovenop onze fulltime job, trust me. #tisookeenroepinghé

En ja, dat was een zeer bewuste keuze voor ons. Eén kind vonden we te weinig, twee voelde nog steeds niet compleet en bij drie zat de achterbank gezellig vol.

Onze tijd en aandacht verdelen over die drie schobbejakken lukt de ene dag wat beter dan de andere. Zoon nummer drie is bijna 2,5 jaar. Dus hij eist heel wat meer aandacht op dan zijn oudere broers, wat in onze ogen niet altijd eerlijk is, maar zoals alles zijn het fases waar na verloop van tijd steeds een natuurlijke evenwicht zich hersteld.

En nu ik het heb over “aandacht verdelen,” vaders (en moeders natuurlijk), er is één ding dat je NOOIT uit het oog mag verliezen en dat is aandacht voor je partner.

Onze kinderen leggen veel beslag op onze tijd. Dat is logisch. En zeker die eerste jaren van het ouderschap was het niet altijd evident om nog een bruisend sociaal leven te hebben. Om eerlijk te zijn, de eerste maanden dat we met onze nieuwe baby thuis zaten, dan wou ik vaak niets liever dan me cocon-gewijs te verstoppen voor de buitenwereld.

Maar dit verandert en er zal een moment komen dat je opnieuw quality time wilt met je partner. En dit is voor ons vaak een probleem, want het is iets dat we bovenop al de andere zaken moeten regelen. Spontaniteit komt er zelden nog aan te pas want (1) iemand moet er op de kinderen letten. Een babysit regelen is niet altijd evident, want ook hij/zij heeft een agenda die niet is afgestemd op de onze.

En (2) vaak ontbreekt het ons aan fut om nog uit te breken. Als ik van 6u tot 20u in de weer ben dan heb ik zelden nog de energie om te daten. Om eerlijk te zijn, ik zou het mijn vrouw niet willen aandoen, want ik zou echt een sucky date zijn.

Ik heb echter ook geen zin om mijn relatie met mijn vrouw enkele jaren op pauze te zetten. Natuurlijk zijn wij moeke en papa voor onze kinderen, maar wij zijn ook man en vrouw, een koppel dat lang voor er kinderen waren volledig opgingen in elkaar. Dat mag niet in de koelkast verdwijnen, want voor je het weet leef je naast elkaar en geraak je vervreemd.

Bij mij hielp het om te (her)definiëren wat die QT is met mijn partner. Pre-kids was dat ’s avonds filmpje, etentje, cafétje, midnightpitta. Je kinderen mag je niet verwaarlozen, maar verwaarloos jezelf en je partner ook niet. Post-kids is dat ’s middags samen lunchen als de kinderen op school zitten of’s morgens ontbijten, nadat de kinderen aan de school zijn gedropt of twee uurtjes een privésauna boeken of sushi bestellen ’s avonds, nadat de kinderen in bed liggen. En ja, samen een pot Ben & Jerry delen met één lepeltje tijdens het Netflixen, waarom niet?

Je kinderen mag je niet verwaarlozen, maar verwaarloos jezelf en je partner ook niet. Even tijd voor elkaar en die mama- en papapet afzetten is heilzaam. Stel jezelf even de vraag: ‘waar was onze laatste date?’ Als het antwoord is: met onze voeten in het zand in die toffe zomerbar, dan is het veel te lang geleden!

En tijdens je date, praat niet uitsluitend over de kinderen, praat over waar jullie volgende date gaat zijn ;-)