Op geregelde tijd laten we een andere vader aan het woord. Hij deelt zijn verhaal of vertelt een anekdote. Graag geven we de pen aan Stefan voor een best wel aangrijpend verhaal. 

Over een bevalling met een staartje of zeg maar een staart.

Ik zag heel hard uit naar kinderen krijgen. Altijd al gezegd dat ik zeker 3 kinderen wil hebben, maar laat ons starten met één.

Al tijdens de zwangerschap was er een eerste stress-moment, een gigantische bloeding, als je zo een telefoontje krijgt van je vriendin en je werkt 50 km verder… Dan rij je niet echt verantwoord naar huis, maar toch. Rechtstreeks naar het ziekenhuis en uiteindelijk bleek het allemaal niet zo erg te zijn. Het kindje had er niets van gemerkt, wij daarentegen hadden ons eerste horror-moment al te pakken. 

De rest van de zwangerschap verliep goed, maar in extreme rust. Platter dan platliggen om het voorgaande niet meer te willen meemaken. Af en toe, wat we dachten, goede oefenweeën of “harde buiken”, maar voor het overige geen accidenten meer. En dan kwam er een doodnormale controle 3 weken voor de uitgerekende datum.

De vroedvrouw deed de gewoonlijke checks en bij het horen dat er wel regelmatig harde buiken waren, stelde ze voor om even te voelen hoe het daarbeneden gesteld is. 5 tellen later kwam er een verraste “amai” uit haar mond en mijn stress-level ging van 10 naar 100.

• “Ik denk dat jullie best naar het ziekenhuis gaan” zei ze.

• Euhm… ik denk het niet, nog 3 weken!

• “Uw vriendin heeft al 7cm ontsluiting, dat gaat hier niet lang meer duren”.

Wat?! Wanneer is die 7cm gekomen? Wie heeft die daar gezet? Blijkbaar de schuld van al die harde buiken en zogezegde oefenweeën. Niks van geloven dus.

Ik ben altijd een kei geweest in het inpakken van koffers en zien dat we niets vergeten, maar deze keer wist ik volgens mij de koffer nog niet staan. Nog zenuwachtiger dan de wereldrecordhouder espresso’s drinken door het huis gelopen en alles klaar gepakt wat nog niet klaar stond. Wie denkt dan ook dat alles 3 weken te vroeg gaat gebeuren. Vervolgens, op aanmanen van de vriendin, héél rustig naar het ziekenhuis gereden.

Kamertje gekregen en de nodige formulieren ingevuld. En dan wachten… 

Toen kregen we nog een controle en besloten ze om de vliezen te breken. Alles zag er goed uit en dan kon het beginnen.

Omdat er voor een epidurale verdoving al te veel ontsluiting was, was dit niet aan de orde. Alle respect voor wat er nadien is gebeurd. De bevalling zelf is uiteindelijk nog vlot gelopen. Ja, er was pijn. Ja, er werd geroepen. Maar volgens de vroedvrouwen was dit allemaal nog “binnen het normale”. Meneer, wil u het hoofdje al even zien? Euhm… Maar moet je zeker doen als je de kans krijgt. Tenzij je niet tegen bloed kan, dan raad ik het af ;-).

En dan werd J geboren. Ik kan nog steeds niet beschrijven, wat er dan met je gebeurt. Om cliché te klinken, denk ik dat je het moet meemaken om te snappen wat ik bedoel. Een enorme vloedgolf aan emoties overspoelt je. Ik moest mezelf eraan doen denken om foto’s te nemen of ik was het volledig vergeten. 

Dat geluk was allemaal van korte duur en al snel wist ik absoluut niet meer wat doen. J ging van APGAR 9 naar 3 op 20 minuutjes. (APGAR is score dat pasgeboren baby's krijgen na testen op de vijf vitale criteria. Tussen 7 en 10 is het gemiddelde. Onder 4 vereist onmiddellijk ondersteuning. Meer info.)

Van roze naar wit en van kalm naar chaos. Alsof dat nog niet genoeg was, had de vriendin ondertussen nog een gigantische nabloeding. Wat ik daar heb gezien, zal ik nooit vergeten. Ik ga het ook niet beschrijven, laat ons zeggen dat er veel bloed was.

Iets wat ik van dat moment nog héél goed herinner, is dat ik in het midden stond tussen mijn pasgeboren zoon en mijn vriendin. Beiden waren aan het afzien en ik kon geen hol doen. 

Ze besloten toen om J naar de couveuse te brengen. De afspraak is bij ons altijd geweest: Blijf bij het kind! Wat er ook gebeurt, ik blijf bij het kind.

Dus ik ben gevolgd. J was nog altijd aan het afzien, dus ik was een stille toeschouwer. Toen ze hem aan de hart-monitor legden, werd opeens meer duidelijk. Die monitor kon namelijk de hartslag niet weergeven. Stuk? Nee, de hartslag ging over de maximum dat het apparaat kon weergeven. Dat was meer dan 250, of zelfs 300. Shit! Klote! Toch niets aan het hart?! Dat heb je echt wel nodig. Ik wil niet dat hij zijn jonge leventje al begint met een serie van operaties aan zijn hart.

De kinderarts werd gebeld en was al een geluk net in het ziekenhuis. Hij was dus vrij snel ter plaatse. Direct dacht hij aan 2 zaken. Het ene was met medicatie in controle te houden, het andere zou op te lossen zijn met een ingreep, maar niet in het genre van “open-hart operatie”. Ergens was ik al wat geruster, als je het zo mag noemen. Maar, de hartslag moest wel naar beneden, want een hart, zeker een baby-hartje, is niet gemaakt om 300 slagen per minuut te doen, of meer, want de monitor was ondertussen afgezet wegens het constante alarm.

In die tijd was ondertussen mijn vriendin al wel aan de betere hand. Zij werd ook lijkbleek binnen gerold. Lijkbleek zeg ik, want ze had de nodige liters bloed verloren. Zij mocht dus ook absoluut niet uit bed en voor haar was het allemaal nog zwaarder omdat ze J niet kon vastpakken en zelfs nauwelijks kon zien vanwege de hoogte van de couveuse en zij die moest platliggen.

Voor een vader is dat al lastig, laat staan voor een moeder. De kinderarts ging een techniek proberen die inhoudt dat je een gigantische zak ijs heel plots op het gezicht van de baby moet duwen. Er zou dan een schrikreactie zijn, waardoor de hartslag zich “herstelt”.

Zo een idee moet je op dat moment niet voorleggen, maar gewoon doen. Alsof ik daar iets op kan zeggen. Het moment dat hij die zak op J zijn gezicht drukte, had ik echt zin om keihard op die dokter zijn gezicht te slaan. Het was echt vreemd wat ik toen voelde. Ondanks het feit dat ik weet dat die persoon mijn kind probeert te helpen, zag het er echt niet leuk uit.

J verschoot zich natuurlijk een ongeluk, maar, en alle dank voor die kinderarts, de hartslag herstelde zich in een mum van tijd terug naar het normale ritme. De monitor haalde opgelucht adem, alsook iedereen in de zaal. Ondanks dat alles terug in orde was, moest J toch naar een ander ziekenhuis gebracht worden.

Daar is een neonatale afdeling en hij moet minstens 24u aan de monitor. Enige probleem, je vriendin mag voorlopig niet vervoerd worden en moet hier blijven. Wat? Serieus? Gebeurt dit nu allemaal echt? Ik dus, al meer dan 24u wakker, in mijn auto achter de ambulance gescheurd.

Ik mocht namelijk niet mee wegens de plek dat de couveuse in nam. Weer zo een van die hele vreemde momenten.

Ik, alleen in de wagen, achter de ambulance aan het rijden.

Achter mij, mijn vriendin, helemaal alleen, net bevallen, al die spanning meegemaakt, aan het wenen in haar bed.

Voor mij, mijn pasgeboren zoon, die net een van de spannendste momenten in zijn leven heeft meegemaakt (en het waarschijnlijk nooit zal herinneren).

Ik voelde me wederom heel raar en lastig. Kan ik hier nu echt niets doen?

Aangekomen in het ziekenhuis, ben ik zo snel mogelijk naar neonatale gegaan. Daar lag hij al, aangesloten aan de monitor, kabeltje hier, plakkertje daar… onder een warmtelamp. Daar heb ik hem voor de eerste keer mogen vastpakken en nota bene zelfs zijn pap mogen geven. Iets waar mijn vriendin het nu nog steeds moeilijk mee heeft dat zij die momenten niet heeft kunnen/mogen meemaken.

Pas 4 uur later is zij ook naar het andere ziekenhuis overgebracht en heeft ze hem eindelijk eens kunnen vasthouden.

Een bevalling kan dus alle kanten op gaan. Ik wil wel benadrukken dat uiteindelijk alles goed is gekomen. Zowel vrouw als kind hebben nadien geen last meer gehad en het hartje van J is helemaal in orde verklaard. Het was waarschijnlijk een soort tijdelijke kortsluiting die gebeurd is met de stress van het geboren worden.

Momenten om nooit meer te vergeten en een spannend verhaal voor als hij wat ouder is.