Vaderklap is geen online briefwisseling met onze kroost. En toch wil ik me deze keer richten tot mijn M.

M,

Perfectie bestaat in de wereld van ouderschap eigenlijk niet. Dat zal je wel nog leren, wanneer je me ooit - binnen een jaar of dertig misschien tot grootouder maakt. En toch...een week of twee geleden benaderde je de definitie van een perfecte dochter.

We schrijven 8 september. Die dag vertrekken we op reis, met het vliegtuig, naar Montenegro. Toegegeven, zelfs na twee keer OK heen en weer vliegen met jou is een vlucht altijd wat stressy. De rit naar Charleroi ben je rustig, niets geween of gezeur. Op de luchthaven is het kalm. Zot kalm en nergens aanschuiven. In de duty free shop is het even spannend wanneer je de rekken vol rommelspeelgoed ziet. Als softy ouders plooien we en geven je de prachtige design Minion tas. Je geluk kan niet op.

Braaf stap je in het vliegtuig. We stijgen op. Achter ons krijst een collega van je. Ik krijg al stress in de plaats van de ouders. Jij kijkt wat naar buiten en - lees nu goed, vaders en moeders -.je valt in slaap na amper 10 minuten. Op de linkerarm van mama na is niets of niemand daar rouwig om. Twee uur lang slaap je. Hoe zot is dat.

Twintig minuten voor de landing. Je wordt wakker.  Net genoeg om van die ongezonde niet-suikervrije Fristi te drinken. Het is tenslotte voor jou ook vakantie. We landen rustig. Zalig.

Met een charme, présence en uitstraling waarbij de paus, het volledige nationale voetbalelftal en Michelle Obama zouden verbleken stap je uit het vliegtuig. Je huppelt, wijst, springt, wuift en lacht wat naar de mensen en loopt naar de aankomsthal. Je breekt nu al de Montenegrijnse harten.

Jij, miniprinses en hartendiefje. Ik voel me trots, dat geef ik toe.

De wachtrij voor de identiteitscontrole is lang. Echt lang. Je trekt je er niets van aan en huppelt vrolijk rond. De agente die de controle doet, is duidelijk niet onder de indruk van je charmes. Haar hart breekt niet. Ik haal net de bagage van de rolband, denk: "vlotte start van de vakantie"...en dan roept ze me terug.

En zo geschiedde.

Blijkbaar stond mijn pasport al twee jaar geseind. Ooit twee jaar geleden had ik een nieuw gekregen en dat oud waren ze in Diest vergeten te annuleren.

Resultaat: na verschillende buitenlandse reizen stond ik nu vast. Ze hadden Interpol al gebeld, maar het antwoord liet op zich wachten. "Het kon wel even duren", zeiden ze. Consul, ambassade, ouders...ze werden allemaal opgebeld. Ik moest in de aankomsthal blijven. De boete bleef weliswaar beperkt, maar het verlossend telefoontje van Interpol bleef uit. Dus moesten jij, mama en ik wachten.

En wachten...

En wachten...

En wachten...

Je at flink een appel, liep door de hal, lachte, deed fake sprongetjes - een echte sprong is als beide voeten de grond even niet raken, dat leerde je tijdens de reis.

Echt, je was zo braaf. Mama en ik waren quasi de wanhoop nabij. De agenten waren nog zuurder dan de beste oude gueuze van Tilquin. Jij gedroeg je zo voorbeeldig. Echt waar.

Uiteraard had je niet door wat er gaande was. Gelukkig maar. Een krijsende dochter was het laatste wat we nu wilden. Je vrolijkheid werkte aanstekelijk. Mede daardoor hielden we het vier uur vol tot ik uiteindelijk mocht beschikken.

Jouw aanwezigheid zorgde ervoor dat ik in plaats van zes uren maar vier uren moest blijven. Dank u daarvoor.

We kropen de auto in, jij keek wat Bumba en Tractor Tom en twee uur later arriveerden we in Kotor. Je was zonder morren in slaap gevallen in de auto. Zalig.

Perfectie bestaat niet, maar toen die die dag was jij het bijna.

Vuistjes voor jou maar aangezien je het nog niet kan geven, hou ik het bij een high five. Een dikke high five! En een extra vieze Fristi.

groeten

je vader

met geldig paspoort vanaf nu.