Eind dit jaar verhuis ik, founding vader Pieter met het volledige gezin naar Loksbergen City. We gaan er samenwonen met de grootouders van I. M. kan dus stellen dat zij zomaar even met haar overgrootouders gaat samenwonen. Cohousing in het kwadraat.

Bij het huis hoort een gigantische tuin. Een tuin met ondertussen een schommel. (Zie: link)

Een tuin ook met allerlei lekkers. Gezond lekkers.

Het seizoen van de aardbeien, kersen, cassisbessen en rode besjes is voorbij. De laatste frambozen worden geplukt. De bramen zijn bijna klaar. De peren en appelen hebben niet veel meer nodig.

Maar bovenal is het nu de tijd van tomaatjes. En laat daar nu net een serre vol van die rode en oranje lekkernijtjes staan.

Je moet weten, tomaatjes zijn M haar favoriete snack. Na frietjes met ketchup en koekjes van Stuckens. En framboosjes, die ook. Op dit moment hangt de serre echt stampensvol met van die rode en oranje vruchten. En natuurlijk weet M nu de weg naar dat lekkers.

Resultaat: M. plukt en (vr)eet zich vol, als we het even niet gezien hebben. Schattig wel en gezond natuurlijk. Liever verse onbespoten tomaatjes van Superpipa, dan smaakloze rommel uit menig supermarkt.

Ik heb al schrik gehad. Toen het kleine tomatenmonstertje die groene tomaten wou opeten. Het is niet evident, dat verschil tussen groene onrijpe en rode rijpe tomaatjes. Daarnaast zijn er ook nog eens oranje onrijpe en oranje rijpe tomaatjes. Je zou voor minder gek worden. En dat moment waarbij je net geen taxusbes in je mond propte, ook dat was geen aanrader.

Schrik of niet, overall is de tuin en serre vooral een smakelijke speelplaats voor M. Het is een plek van ruiken, zien, voelen en proeven. 

Je moet weten, ik was lange tijd een stadsmanneke. M zo zien smullen zet er mij echter toe aan het als een vaderplicht te zien die tuin te onderhouden zodat er volgend jaar opnieuw besjes en tomaatjes zijn.

Alleen...nu nog die groene vingers vinden.