In het najaar gaan we verbouwen. Samen wonen met I. haar grootouders en zo. Tegenover onze (toekomstige) leefruimte staat een gigantische notenboom. Echt een kanjer van een boom met lekker veel noten en reuzetakken. En aan één van de takken hangt sinds kort een schommel.

Niets speciaal, noch hip of duur, die Little Tikes schommel. Gewoon een plastiek ding met riempjes in afzichtelijk blauw met gele touwen. Echt geen zicht. De schommel swingt niet helemaal recht. Het zakt ook een beetje door. Dit alles kan de pret voor M. niet bederven. Integendeel...

Bij aankomst loopt M. naar de schommel, wacht ongeduldig tot we ze vastmaken en dan moet er geduwd worden. Door mij, door I., door pipa, door bommi...het maakt allemaal niet uit. Zolang M. maar heen en weer vliegt. En O wee als het (te) traag gaat...

Moeiteloos (toch voor M.) verstrijkt de tijd. Een kwartier tot een halfuur, even rond het huis lopen of wat framboosjes plukken om dan terug richting notenboom te crossen.

Toegegeven, na een halfuur heb ik het soms wat gehad met al dat duw- en trekwerk. Dan is het tijd voor iets anders. Al denkt M. daar niet altijd zo over.

En eigenlijk is het fun. Het houdt voor ons niets in. Een beetje duwen en M. beleeft in openlucht de tijd van haar leven. Ook voor de grootouders is het genieten. Daar kan niets tegen op. 

Zelfs geen stramme bovenarmen de volgende dag.

Meer over de schommel