Vrienden en collega’s zonder kinderen, het spijt me dat ik zo vaak over mijn dochter praat.

Toen ze die avond in september bij mijn thuiskomst recht naar mij kroop.

Toen ze recht stond zonder handjes en zich afvroeg, waarom we met vijf volwassenen helemaal extatisch werden omdat ze eindelijk kon…rechtstaan.

Toen ze met haar boekje kwam aangekropen, me het gaf om daarna om mijn schoot te klimmen en dit telkens als het boekje uitgelezen was, herhaalde. En weet, het geluid van een vos of een konijn kan ik echt niet nadoen.

Toen ze voor één keer niet doorsliep en me twee uur had wakker gehouden. Lees: 15 minuten, maar het voelde aan als twee uur.

Toen ze blokjes op elkaar kon stapelen – al was de constructie verre van stevig en stevig van verre.

Toen we voor de eerste keer een telefoonconversatie hielden, al was er van conversatie weinig sprake en schakelde je de telefoon al na 25 seconden uit.

Toen ze de helft van mijn crème brûlée opat en met een pruillip achterbleef omdat ik snel nog de rest had opgegeten. (Zot, anders had ik niets aan dat dessert.)

Toen ik jullie vroeg of dat speelgoed toch niet te jongensachtig was.

Het is allemaal niet zó boeiend. Het is misschien zelfs niet zó schattig. Ik weet het. Het is een verslaving. Excuses. En zeg gerust: het interesseert me niet.