Ja, we hebben getwijfeld of we dit verhaal online zouden zetten. Hoeveel geven we wel of niet prijs? Het blijft m.b.t. onze kleintjes een moeilijk evenwicht.

Feit is dat we met Vaderklap herkenbaar willen zijn zonder alleen maar rozengeur en maneschijn te prediken. Een paar dagen ziekenhuis is niet uitzonderlijk en hoort er nu eenmaal bij. Vandaar dit relaas.

M was al een paar dagen ziek. Dus belde ik even met de schoonmoeder, de babysit van dienst, voor een stand van zaken.

Bleek dat ze plots op spoed zaten. Moeke en M. Het kleintje had stuipen gekregen. Koortsstuipen bleek achteraf. 

Ik zat in Antwerpen, I. in Gent. De afstand van de werkplek tot de ondergrondse parking leek eindeloos en dan moest ik nog naar huis. Afritten werden geteld, die lichte voet veranderde naar zeer zwaar en liet zich maar moeilijk intomen, ... I en ik belden om de haverklap. Eindelijk, na twee keer verkeerd rijden, arriveerde ik op spoed.

Er was nog steeds geen arts geweest. De eerste paniek had ondertussen plaatsgemaakt voor oprechte bezorgdheid. M leek zo hulpeloos, zo zielig. Er werd van ziekenhuis verwisseld. Met de ambulance en al. Spectaculair, dat zeker. Exact een jaar geleden lag je hier ook al eens. 

Bloed trekken, temperatuur meten, het was genoeg om je een verpleegsterstrauma te bezorgen. Ocharme, die dames.

Voor alle duidelijkheid, het was niet zo erg als het eerste moment deed uitschijnen. Helemaal niet eigenlijk, maar toch...je lag daar zo zielig met je armpje ingepakt. Een worsthandje. En voor het slapengaan kreeg je teen ook nog eens een lichtje. Een vuurteen.

Stuipen komen blijkbaar wel vaker voor bij kleintjes. Wanneer de lichaamstemperatuur plots stijgt, reageert het lichaam soms met stuipenaanval. Vooral bij kinderen. Bleek trouwens dat ik dat vroeger ook had. Sterke genen, helaas. En respect voor Moeke, het beeld van een stuiptrekkende M moet verschrikkelijk geweest zijn.

Twee nachten later mocht je naar huis. Bijna helemaal genezen. Weg koorts. Vaarwel vuurteen, vaarwel worsthandje. 

.

Het ziekenhuis is niet echt de leukste plek om te verblijven. Dat klopt. Al leek M er minder last van te hebben. Te veel cadeautjes (ja: ik pleit schuldig), te veel snoep en chocolade, te veel tablet en te veel aandacht, het ziekenhuis is ook het ultieme moment om die kleine net iets te veel te verwennen. Het is dan ook zo'n zielig zicht: die monitor, de draadjes, de pleisters, het veel te kleine kamertje...

I bleef er telkens slapen, dus bestond mijn vadertaak erin om mijn dames te voorzien van degelijk eten, verse kleren en al eens een zoet pleziertje. Geregel met het werk, het huis achterlaten als een stort, op en af naar het ziekenhuis...het hoort er allemaal bij.

Oprecht respect en sterkte voor ouders van kinderen, die langdurig in het ziekenhuis liggen. Wat een praktische, organisatorische én uiteraard emotionele hel moet dat zijn.