Zot eigenlijk. Achter ons huis ligt de bibliotheek en de voorbije twee jaar zijn we er nog niet geweest. Tot een week of vier geleden I er toch eens langs ging.

Zelf verslond ik boeken. Elke week ging ik gemakkelijk minstens één keer naar de bib. Met het fietsje, de rugzak vol uitgelezen boeken op de rug, de stempelkaart in de broekzak, een stoffig en donker huis vol boeken, waar is de tijd!?

M haar boekjescollectie wordt groter en groter, maar toch blijft ze vaak voor dezelfde boeken kiezen. De bib is eigenlijk een ideale oplossing. Om de drie weken verschijnen hier vijf nieuwe boekjes. En drie weken later verdwijnen die om door vijf andere opnieuw vervangen te worden. Goedkoper dan boekjes kopen en meer variatie dus meer plezier voor M.

De bib bezoeken is ook een belevenis. Het is ergens wel een mijlpaal, een historisch ankermoment. De eerste keer naar de bib. Vrolijk loopt ze rond, roept luid, kiest er lukraak een boekje uit om het lukraak ergens tussen te steken...het moet een hel zijn voor de ervaren bibliothecaris, zo'n bende tweejarigen in je boekenkasteel.

Het zou M weinig kunnen schelen, zij amuseerde zich kostelijk. En heeft er vijf nieuwe boekjes tijdelijk bij.

Het klopt wel. Meer en meer bibs sluiten. De bib is misschien wel met uitsterven bedreigd. Met dank aan Internet en Facebook en weet ik veel wat allemaal. Helaas.

Laat ons er dus terug meer langs gaan. Gewoon na het werk, even met de kleine, wat boekjes kiezen en ze daarna samen in de zetel allemaal in één ruk uitlezen. 

De bib, een bangelijk boekjesbos.